Pan Bóg zmarkotniał, gdy patrząc na Ziemię,
na to co stworzył (a stworzył niemało),
stwierdził ze smutkiem, że to ludzkie plemię,
to Mu się jednak nie bardzo udało.
W tyglu tworzenia Anioł pomocniczy
być może mieszał nie tak jak należy,
być może dodał za dużo goryczy,
albo surowiec nie całkiem był świeży...
W sumie rezultat był raczej dość mierny,
Pan Bóg chciał wszystkich potopić i wylać,
ale i tutaj wynik był mizerny,
bo się pospólstwo nauczyło pływać.
Cóż było robić? Bóg zaczął na nowo
i postanowił coś lepszego stworzyć,
już wiedział: teraz nie wystarczy SŁOWO
bo do stwarzania trzeba się p r z y ł o ż y ć.
Więc - co najlepsze miał jeszcze w zapasie
zestawił zgrabnie, a gdy był już gotów,
tchnął iskrę życia i po jakimś czasie
stanęła przed Nim parka małych kotów.
I wnet weselej zrobiło się w Niebie,
a Bóg na Ziemię już prawie nie patrząc,
powiedział cicho i tylko do siebie:
- Może od tego należało zacząć?
-Franciszek Klimek
https://youtu.be/f3n_mjr9Nbs
dodane na fotoforum:
gosku 2013-01-08
...i takie sa sliczne ...
do milego Alu ...pozdrawiam:))
dana02 2013-01-09
Śliczne ma oczka:)
Dzień dobry!
Przyszłam do Ciebie z samego rana aby się przywitać, życzyć wspaniałego i pełnego samych radosnych chwil dnia:)
maria10 2013-01-09
.....bardzo mi się podoba ten wiersz o stworzeniu kota..... a jego portret prześliczny..... serdeczności ślę Ci Alu z całego serca:))))
(komentarze wyłączone)