Konkatedra Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Żywcu – świątynia zbudowana w XV wieku. z wysoką wieżą, ozdobiona u szczytu galerią, rozbudowana w latach 1582-1583. Wśród cennych dzieł gotycka płaskorzeźba Zaśnięcia Matki Boskiej z około 1500. Wystrój wnętrza barokowy. Dawniej kościół parafialny, od 1992 konkatedra diecezji bielsko-żywieckiej.

Historia...
W 1428 roku na terenie Rudzy – przedmieścia Żywca został wybudowany Kościół św. Krzyża. Ponieważ leżał on poza obrębem miasta, mieszczanie żywieccy postanowili wznieść własną świątynię. Stało się to zapewne przed 1470 rokiem, ponieważ kościół w Żywcu wspomina J. Długosz w Liber beneficiorum z lat 1460-1470. Kościół ten, zbudowany w stylu gotyckim, stał się kościołem parafialnym.

W XVI wieku kościół był dwukrotnie rozbudowywany staraniem rodziny Komorowskich, ówczesnych właścicieli Żywiecczyzny.

Pierwsza rozbudowa miała miejsce w latach 1515-1542 dzięki nakładom Wawrzyńca Komorowskiego, sekretarza królewskiego i jego brata Jana, kasztelana oświęcimskiego. Efektem tej rozbudowy było przedłużenie prezbiterium i nawy oraz podwyższenie kościoła. Wtedy też prezbiterium i nawę nakryto sklepieniem sieciowym. W pięć lat po ukończonej rozbudowie, 9 października 1547 roku kościół został poświęcony przez biskupa krakowskiego Erazma Ciołka otrzymując tytuł „Narodzenia Panny Maryjej i Świętego Wawrzyńca męczennika” na pamiątkę głównego fundatora rozbudowy – Wawrzyńca Komorowskiego.

Kolejnej rozbudowy podjęli się Jan Spytek Komorowski i jego brat Krzysztof, synowie Jana. Rozbudowa była przeprowadzona w latach 1582-1583. Po raz kolejny przedłużono nawę i zaczęto wznosić czworokątną wieżę. Podjął się tego sprowadzony z Opawy włoski architekt Jan Ricci, z pomocą kamieniarza Macieja Świętka oraz cieśli Jana Carpentarusa z Opawy. Innym dziełem włoskiego budowniczego są portale drzwiowe z piaskowca z toskańskimi pilastrami i atrybutami Męki Pańskiej we fryzie nad łukiem.

Drewniana dzwonnica została wybudowana w 1582 roku.

W 1585 roku wieżę podwyższono dobudowując do jej pierwotnej części, wzniesionej z kamienia, część górną z cegły.

Rozbudowę fary kontynuował Krzysztof Komorowski poprzez dobudowanie od strony północnej kaplicy pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, zwanej przez wzgląd na fundatorów i groby, które kryją się pod posadzką, kaplicą Komorowskich. Prace nad budową kaplicy rozpoczęto w 1596 roku, a ukończono w 1610 roku.

W 1639 roku od strony wschodniej dobudowano kapliczkę ogrojca nakładem pisarza miejskiego Krzysztofa Mrzygłodowicza.

W latach 1711 – 1712 trwała gruntowna odbudowa kościoła będąca następstwem pożaru spowodowanego uderzeniem pioruna w wieżę kościoła. Spalił się wówczas szczyt wieży i zawalił hełm z krzyżem, który zniszczył dach prezbiterium.

Kościół odnowiono przy dużym nakładzie rodziny Wielopolskich, nadając mu wystrój barokowy. Podwyższone po odbudowie mury prezbiterium nakryto sklepieniem kolebkowym z lunetami. Zmieniono ostrołukowy kształt okien na obecny. Nawę odrestaurowano zgodnie z wyglądem sprzed pożaru. Nakryto ją na nowo sklepieniem sieciowym. Pozostawiono też gotycki kształt okien, jedynie zmniejszyła się ich ilość. Całość odbudowanego kościoła nakryto nowym dachem zaprojektowanym przez lwowskiego architekta Piotra Bebera. Nie odbudowano natomiast gotyckiego szczytu oddzielającego dach nawy od dachu nad prezbiterium.

Po pożarze miasta w 1721 roku została wzniesiona nowa, murowana dzwonnica. Budowa dzwonnicy odbyła się w latach 1723-1724.

W roku 1745, kosztem Karola Wielopolskiego rozpoczęła się odbudowa wieży. Nie przywrócono jej poprzedniego wyglądu. Zniszczony strzelisty hełm zastąpiono nowym.

Piorun jeszcze raz uszkodził wieżę kościelną w 1776 roku. Odnowiono ją dopiero w 1821 roku staraniem ks. Franciszka Augustyna.

Teren wokół kościoła był do końca XVIII wieku terenem cmentarza.

W 1903 roku dobudowano od strony południowej nową zakrystię, w 1929 roku przy południowej ścianie nawy głównej wzniesiono kaplicę grobową rodziny Habsburgów, zaprojektowaną przez architekta Franciszka Mączyńskiego z Krakowa, wzorowaną na stylu renesansowym. Dziś zwana jest ona również kaplicą Matki Boskiej Częstochowskiej.

W 1992 roku papież Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae populus, w ramach reorganizacji administracji Kościoła w Polsce, powołał do istnienia diecezję bielsko-żywiecką, a kościół parafialny Narodzenia Najświętszej Maryi Panny został podniesiony do rangi konkatedry.