PUSTKA

W wytartym fotelu,
z drżącymi dłońmi na kolanach,
kołysze się
Stary Człowiek.
Wbija kataraktyczne źrenice
w fotografię
Młodej Kobiety.
Doskonale pamięta blask jej oczu,
ciepło miękkiego brzucha,
aksamit skóry.
Swój kształt zakreślają
ostatnie obrazy
tamtego lata,
kiedy w modlitwie utkanej
z szeptów wieczornych
przysięgała:
Na zawsze... Bez końca... Jesteś...
Przestał już
odmierzać dni
bez zapewnień w ciszy nocy,
dotyku jej dłoni,
zapachu włosów.
Boi się zamknąć obraz rzeczywistości
pod powiekami,
by nie utracić ostatniego ze wspomnień:
szkarłatnych magnolii
na wieku
dębowej trumny.