(0)
Ten typowo polski dwór został zbudowany w 1730 roku w Drogini (koło Myślenic) przez Adama Jordana, ówczesnego właściciela dóbr drogińskich. Po jego śmierci posiadłość często zmieniała właściciela. Drogińskiego dworu nie oszczędziły również wydarzenia rabacji galicyjskiej 1846 r., podczas której zginął tamtejszy dziedzic Dominik Dąbski. Sukcesję po zmarłym bracie przejęła Mariannna Dąbska żona Kazimierza Janoty Bzowskiego pieczętującego się herbem Nowina. Od tej pory dobra drogińskie przez prawie sto lat należały do rodziny Bzowskich, dla których dwór był domem mieszkalnym a zarazem stanowił centrum zarządzania dużym majątkiem.
W 1945 roku majątek został znacjonalizowany i odtąd dwór służył różnym instytucjom, nieuchronnie popadając w ruinę.
W 1985 roku nastąpiła rozbiórka dworu w związku z budową dobczyckiego zbiornika wodnego. W roku 1996 resztki z dawnej świetności dworu, zostały zakupione przez Muzeum i przeniesione do Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiełzowie, gdzie w latach 2002-2006 dokonano rekonstrukcji obiektu.
Dwór wraz z otaczającym go parkiem jako cenny zabytek architektury rezydencjalnej wzbogacił ekspozycję budownictwa wiejskiego skansenu.
Wnętrze dawnej siedziby szlacheckiej zostało zaadaptowane do potrzeb działalności muzealnej i komercyjnej. Część muzealną zaaranżowano na „Mieszkanie zamożnej rodziny szlacheckiej” w okresie od połowy XIX wieku do 1945 roku. Ekspozycja wnętrz dworskich obejmuje pięć sal: salon, pokój pani, pokój rezydentki, sypialnię i gabinet pana.
Z dawnego wyposażenia dworu zachowały się tylko kafle piecowe z początku XX wieku, z których odtworzono trzy piece. Ich zróżnicowana kolorystyka była wyznacznikiem koloru ścian, tak jak to było w zwyczaju dawnych właścicieli dworu.
Część komercyjna dworu obejmuje dwie duże sale przeznaczone na potrzeby działalności konferencyjnej, koncertowej itp.
dodane na fotoforum:
