Twierdza Wisłoujście

Od początku wieża pełniła funkcję latarni morskiej i strażnicy, w której znajdowała się kilkuosobowa załoga wojskowa. Z zapisków historycznych wynika, że wcześniej istniejące tu zapewne drewniane strażnice uległy zniszczeniu w czasie kolejnych burz i działań wojennych. Wiadomo też, że do obowiązków książąt rezydujących w Gdańsku, gdzie znajdował się port, należała troska o bezpieczeństwo żeglugi statków zdążających do portu gdańskiego i wypływających stąd na morze. W okresie panowania krzyżackiego w Gdańsku (1308–1454) ujście Wisły nadzorowali urzędnicy i załoga krzyżacka. Urzędnik krzyżacki sprawujący nadzór nad ujściem Wisły nosił tytuł – „mistrz ujścia”. nad wejściem do Wieży umieszczono na tablicy kamiennej następujący tekst: „Dla szczęścia i pomyślności. Za panowania Kazimierza IV, króla Polski, w roku 1482, Senat i Lud gdański pod przywództwem burmistrza Marcina Bucka, tę wieżę, jako gwiazdę w nocy czuwającą wzniosły i otoczyły fortalicją. Za panowania Augusta II, króla Polski, w roku 1709, dnia 11 października, pochłonął ją pożar. W roku 1721, z roztropnej troski ojców ojczyzny, burmistrza Jana Gotfryda von Düsseldorffa i kamlarza Salomona Gabriela Schumanna, w nowej i korzystniejszej postaci została odbudowana, pomnożonymi ozdobami i podwójnymi blankami zwieńczona, tudzież zegarem ze spiżowymi dzwonami oraz wzniesionym świetlistym czołem, na brzegu zlewanym przez Bałtyckie Morze, iżby żeglującym była widoczna jako zbawcza latarnia i pewne do portu dojście pokazywała. Módlcie się Prusy, aby po usunięciu zgliszcz po pożarze, niniejsza warownia w swojej świetności przetrwała wieki.”