"Zew gór" spowodował, że wystarczyły nam tylko dwie godziny wypoczynku po przyjeździe, aby znów wyruszyć na szlak.Najpierw szybkie zejście szlakiem niebieskim i żółtym, Następnie zielone znaki doprowadzają nas do upragnionych gór skalistych,Przeważnie szlak biegł lasem, ale można było znaleźć kilka punktów widokowych , spore kamieniołomy widoczne były z wielu miejsc na szlaku.To jest kawałek prawdziwego życia móc po prostu pochodzić.Nogi buntują się przyzwyczajone do innego wysiłku. Mogły to być moje najlepsze wspomnienia. Tam znalazłam wszystko .Gdy przekraczamy ścianę lasu schodzenie staje się karkołomne. Ślizgamy się na błocie łapiąc się gałęzi. Na zdjęciu góry wyglądają bajkowo.Pod góre idziemy już z nosem na kwintę, zastanawiając się ile wytrzymają nietestowane przecież w terenie buty Po paru metrach piekny slizg przerywa mi zdanie:
- Przynajmniej nie jest ślis....
Dotąd udawło się nam zachować czyste tylki. Teraz raz po raz lądujemy w błocie .Postrzępione skaliste szczyty ,ale żeby wejść do świata fantazji, trzeba było jechać albo żeglować daleko (za ósmą górę, za ósme morze) albo wchodzić na wysokie góry (sięgające nieba) z domniemanym narażeniem zdrowia, a nawet życia. Takie miejsca jak górskie szlaki dobrze korespondowały z odczuciem mojego romantycznego charakteru i sugerowały, że jesteśm zdolna sięgnąć wyżej i dalej To nie miała być turystyka. To miały być wyczyny!!
"O Jezu, i pani się nie boi...?" słyszało się na co dzień w kontekście planowanych wypraw. Odpowiadałam "No nie, nie boję się" (zawadiacko) lub "No, trochę boję się" (tak uwodzicielsko), w zależności od sytuacji Czy może być coś radośniejszego niż wyruszanie w nieznane choć wyśnione wyprawy, z uskrzydlonym poczuciem, że własne marzenia są dokonywane.?

dodane na fotoforum:

• Góry
• Piękno natury