zainspirowana przez Gada/krokodyla/część I

Ciepłe promienie słońca polizały jej twarz budząc do życia. Dziewczyna lekko przeciągnęła się i szybko wstała. Ubrała się , zapięła ciepła kurtkę i wyszła . Szła dość szybko, po chwili z nieba zaczęły spadać wielkie krople lodowatego deszczu. Założyła kaptur zasłaniając się przed światem.
Doszła do starego opuszczonego domu. Szare ściany odstraszały ludzi, a cisza jaka go oplatała była przerażająca. Dotarła do ciała leżącego bezwładnie na ziemi. Uklęknęła przy nim. Wiał przenikliwy wiatr, wszystko wokół tonęło już teraz w białej zamieci.On kulił się jak mógł przed wściekłymi porywami wiatru, próbując chronić twarz. Jednocześnie klął, uderzany niespodziewanie mocnymi podmuchami wiatru, ze zgrabiałymi dłońmi i twarzą piekącą od kąśliwych ukłuć lodowatych igiełek, wcale nie było mu do śmiechu. - -Masz coś do jedzenia? - Niestety nie. Zapanowała długa cisza przerywana jedynie wiatrem który dudnił o stare mury budynku. Nie mogła okazywać swoich uczuć do niego. Pamiętała jaką czuła odrazę patrząc na swoją twarz. .- Nie bój się. Zrobię to tak żeby nie bolało -
Dziewczyna gwałtownie cofnęła się do tyłu, - Ostra jesteś!. Nie zamierzam się już z Tobą bawić, więc pożegnaj się z życiem! Chłopak z zadziwiającą szybkością skoczył zadając potężny cios. Wychodząc wyrył w drzwiach, niewielkie serduszko. Wszystko rozegrało się w ułamkach sekund W jednej chwili tkwił w potężnej zaspie śniegu, zmartwiały z przerażenia. Co naprawdę się stało.Roztrzęsiony rozejrzał się wokoło. Pustka.Odwrócił się powoli, ale i za sobą nie zobaczył nic poza tumanami śniegu, wirującego na wietrze.Mrużąc oczy przed sypiącym śniegiem, wytężył wzrok .Nie widział wyraźnie ,zdawało mu się, że rozpoznaje ludzką sylwetkę .Spod obszernego kaptura, czy jakiejś innej osłony głowy, spojrzały na niego przerażające oczy.Chociaż nie, były raczej jakby zdziwione, może smutne.Potrząsnął energicznie głową. -Przepraszam -stęknął coś niezrozumiale. Postać przed nim zatrzymała się i odwróciła. Mężczyzna czuł jak śnieg osiada mu na włosach, twarzy, ubraniu. Spojrzał przed siebie, spod przysypanego białym puchem kaptura, wyjrzały ku niemu świetliste, oczy.Czuł, że zaczyna dygotać z zimna, a zęby szczęknęły mu bezwiednie. Jakoś tak mimochodem zauważył, że wysunęło się kilka kasztanowych kosmyków, które tańczyły na wietrze. „Kosmyki?” – Zdziwił się przelotnie. – „Przecież miała króciutką, postrzępiona fryzurę, skąd kosmyki?”
Nie zdążył pomyśleć nic więcej, po prostu ujęła go pod rękę i pociągnęła w stronę budynku. . - Proszę, nie!Smolistej barwy drzewa uginały się pod naporem wiatru.Od czasu do czasu pękały z głuchym trzaskiem konary, lecz odgłosy te były zbyt słabe i ginęły w totalnej zawierusze.Chmury gnały po niebie, latały gałęzie.Srebrny plaster światła osiadł na jednej ze ścian ,a po chwili w jego obrębie pojawił się cień .W następnej wdarł się do środka, sypiąc na ziemię odłamkami lodu, Potem do pomieszczenia wpadł zimny podmuch wiatru, zapierając mu dech w piersiach .Stał trzymając się kurczowo nagiej ściany, ale kolejna fala lodowatej nawałnicy rzuciła go na drzwi.Głuchy grzmot zatykał uszy i wstrząsał ziemią.Zatoczył się , unikając kolejnych ciosów wzburzonego powietrza, łapiąc łapczywie oddechy
- Jak to możliwe? zobaczył cień sunący po ścianie który wyrwał się z płaszczyzny i pomknął ku niemu.Dziewczyna? Poruszyła się, jakby chciała zrobić krok w przód, lecz potem nagle postawiła stopę na tym samym miejscu, co przed chwilą. Wzdrygnęła się zdradzającą bezbrzeżny smutek i grozę. Zdało się mu, że mrok pokoju wdziera się do duszy Był świadkiem zaciętej walki mroku ze światłością, pochłanianą przez niesamowitą siłę żywiołu .Dziewczyna zadrżała , więc przytulił ją mocniej, choć sam zaczął się bać. Krople spływały ku ziemi zamarzając w połowie drogi .Rozległy się stuki, zgrzyty i pojękiwania .To nie była muzyka tylko zawodzenia .Przyciągnął ją delikatnie do siebie i powiedział do ucha:
-nie ruszaj się .Mógłby przysiąc, że zaciskała się na nim dłoń. Martwa i zimna. Przytulając ją, zakrył zimne od łez oczy dziewczyny. Przeraził się. Rozpoznał kobietę. - Przecież to ..................- Dlaczego nic nie mówi? - Mam nadzieję, że się mylę, - jesteś śmiercią – wydusił z trudem.- Tak?Tylko pokiwała głową, by po chwili wyszeptać - Możesz tylko pytać, krzyczeć i nie uzyskiwać odpowiedzi. Oczami błądziła gdzieś poniżej linii nosa- już jest wszystko w porządku – powiedziała przywierając do jego ust wargami pozbawiając go oddechu,a jej oczy zaświeciły od łez .
Tłumiony przez ściany koncert wiatru, i grzmotów ustał tak nagle jak jego serce.