ciąg dalszy horroru,część 2

Leżałem chwilę na miękkim śniegu, próbując przypomnieć sobie fakty i zastanowić się w jaki sposób się tu znalazłem. W głowie mi huczało. W ogóle nie czułem się dobrze, Przede mną rozciągały się białe pola. Śnieg wciąż padał, z każdą chwilą mocniej i mocniej. Zawierucha nie pozwalała mi spojrzeć zbyt daleko przed siebie, ale wydawało mi się, że na horyzoncie widać ciemne zarysy gór. Nie wiedziałem gdzie byłem, a wokół mnie nie było żadnych śladów, które mogłyby mi wskazać drogę – żadnych odcisków na śniegu- ani stóp, ani łap, .oprócz małego ogniska.
Siedzieliśmy przy nim , a jego blask barwił nasze sylwetki na ciemnopomarańczowy kolor. Płonące drewno trzaskało ,a księżyc skrył się za chmurami . Podniosłem kilka patyków ze sterty drewna i dorzucił do ognia. Iskry poszybowały w górę i rozpłynęły się w ciemności.
Podniosłem leżący obok długi kij, rozsunąłem palące się drewna i wrzuciłem kolejną wiązkę patyków, patrzyłem zamyślony w ogień. Moje oczy były szeroko otwarte, a wzrok błyszczał rozświetlony ogniem i emocjam . Znów pogrzebałem w ognisku wzbudzając chmurę iskier i uśmiechnąwszy się spytałem cicho. -Trzymasz się? . Wstrzymałam oddech. Serce waliło na alarm. -Nie wiem - wykrztusiłam ciężko. -Ty się martw o siebie -Jak sobie życzysz - znowu ten uśmiech. Zamknęłam oczy -Nie mów tak.- . Zawirowały jakby za mgłą, strzępy wspomnień: dłonie mamy, pierwszy pocałunek ,cichy trzask i głos ,uniosłam głowę ......... -Czy pamiętasz szum czajnika w kuchni. ?Czy pamiętasz? Oddech na moim policzku. Delikatne muśnięcie skóry wargami,............. Twoje oczy błysnęły nad moją twarzą, lśniły w nich te wesołe ogniki. . Uśmiechnąłeś się ,Obrysowałeś palcem kształt ust. Poczułam na wargach twoje wargi. Zapulsowało mi w skroniach. . Uchyliłam usta. Przytuliłeś się do mnie I czułam, że jesteś blisko . Serce zaczęło szybciej bić, a ja pomyślałam, że musimy to jeszcze kiedyś powtórzyć, że to się nie może skończyć na jednym razie . Naprawdę cudowne uczucie,na chwilę, na kilka ciepłych minut… Nie mogam się od ciebie oderwać i zaczęłam głaskać cię po twarzy, przeczesywać lekko włosy i ..................zawsze będę z tobą... zawsze będziesz słyszał mój głos - pamiętam ... pamiętam twój głos, twój szept słów. Zimny wiatr targał jej włosy Rzeczywistość zamazywała się .Widziałem teraz najpiękniejsze chwile swojego życia.
Uśmiechnęłam się smutno. Samotna łza spłynęła po policzku Patrzy na mnie i milczy. Rozumiem to milczenie Cisza. Przerażająca cisza. Gorsza od każdego krzyku ,przenikała mnie na wskroś Spoglądam w niebo. Czemu nie jest piękne i gwiaździste ?czemu żadna gwiazda nie spada ,by spełnić moje marzenia............... W miejsce tego, co było może uda mi się zbudować coś lepszego .Spoglądam na jej włosy. Siedziała odwrócona do mnie plecami, dzięki czemu mogłem dokładnie i wnikliwie obserwować odbijające się w nich świetlne refleksy. Kochałem te bujne fale. Mógłbym wdychać ich zapach, dotykać je, uwielbiam czuć ich miękkość, gdy przesuwam po nich palcami..
Siedziałam z podkurczonymi nogami, obejmujac je mocno ramionami.Wtedy poczułam jego dłon na ramieniu. Nachylił się i calowal moje włosy i upajał zapachem.Nagle myśli rozpierzchły się na wszystkie strony umysłu i uleciały,wszystko było białe i tej białości wciąż przybywało,zaczęło się ściemniać, a krajobraz się nie zmieniał. Mi zaś było zimno, kurtkę miałam całą mokrą od śniegu i wiedziałam, że jak dobrze pójdzie to umrę bezboleśnie, zasypiając w zaspie.Kiedy tak myślałam o swojej śmierci, ujrzałam śród wirójącego śniegu zarys zakapturzonej osoby.Dziewczyna ubrana była na biało, miała długie, brązowe włosy i szare oczy, oraz łagodne rysy twarzy. Nigdy nie widziałem nikogo o takiej twarzy..Wiedziałam, że coś się stanie już w tym momencie ,znów chłód nocy. Mrok okrywający nasze przygarbione sylwetki. -Spokojnie, kochanie – powiedziała patrzyła przy tym na mnie i uśmiechała się figlarnie. Chwilę później spytała: - Czego tu szukacie, co robicie, w takim miejscu, w taką pogodę ?anioł śmierci przemknęło mi przez myśl...............Bałam się, kiedy tak na mnie patrzyła. I ja patrzyłam na nią chyba chwilę za długo, bo zauważyła to.. - Plany się zmieniły- musiałam podnieść głowę by spojrzeć jej w oczy.Mały ogień tlił się zaledwie. -Kim ty jesteś?
- To nie wchodzi w grę panno,nie te pytanie powinnaś zadać.Jej hipnotyzujące oczy utkwione były tylko we mnie Czułam się zniewolona. Nie mogłam się ruszyć. Nikt nawet mąż, nie działał tak na moje zmysły. Nie miałam siły, aby pomyśleć jak się tutaj znalazła. Zbliżyła się do mnie. Dotknęła mojej ręki, którą cofnęłam jak oparzoną.
- Nie bój się. Nie zrobię ci nic złego słoneczko- mruknęła pod nosem- nie zawiedź mnie. Powoli zwróciła sie do mojego męża
-Nie poznajesz ? – spytała.Ponownie złapała mnie za rękę. Mocno,ale na tyle delikatnie, że nie poczułam bólu, jednak na tyle zdecydowanie, że nie mogłam już jej wyrwać.
-Raczej nie.-Uśmiechnęła się .Widziałem w swoim długim życiu już wiele ładnych i pociągających kobiet, ale ją mogłem określić tylko w jeden sposób. Była piękna. Tak idealnej urody jeszcze nie dane mi było oglądać. Może wpływ na to miała emanująca z niej taka dziewicza dojrzałość. -jesteś wspaniała- powiedziałem. - Całe moje życie mógłbym oddać za chwilę z tobą.Zaczęły się rodzić emocje,Dziwne uczucie wstrząsnęło moim ciałem. Poczułem jej usta ,ale po chwil ....... Najpierw chciałem je odrzucić – Przypomina ci to coś, aniołku? - Jesteś wspaniała, jak bogini. Chciałbym pozostać z tobą na zawsze ....... -nieeeeeeeeeeeee! Krzyk wydobył się z mojego gardła .To był ostatni obraz jaki zapamietałam. Rano zobaczyłam go siedzącego na wystającym ponad śnieg kamieniu,przytulałam się do niego lecz nie odpowiedział tym samym, nie usłyszałam rytmicznego bicia jego serca.Staczał się powoli w otchłań śmierci, w jej obieciach,z obrazem jej pięknej twarzy w gasnących oczach.

dodane na fotoforum:

• Piękno natury