agata-cz.6

cichy szum fal- Czas wracać -wymamrotałam pod nosem. W domu nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Tato nie zauważył, że znów się wymknęłam. Chodziła teraz ulicami miasta ze spojrzeniem wbitym w ziemię. Zamykam w sobie cały świat. Zagłębiam się w siebie . Huragan myśli nie pozwalał się skupić na drodze..noc, kiedy owe poczucie wolności przerodziło się w lęk...Pustka. Nie .To była podróż, podróż do wnętrza siebie...Nie kontrolowane zapadania się w ciemność ,bicie serca czułam gwałtowniej...„To głupie”- przemknęło mi przez głowę, ale natychmiast zganiłam się w duchu za te myśli.Liczyła się Ona, mama. Ze swoimi radościami i smutkami, z humorami, gorszymi dniami i marzeniami...
Wszystko dla Niej...o życiu wiem tyle, że moja matka, umarła , ktoś mi powiedział: „Pan Bóg, kiedy zabiera jedno życie, daje je komuś innemu”. Musi być równowaga„Życie za życie”Dźwięk domofonu w potworny sposób rozbija cały porządek myśli .cholera jasna .Gdy otwiera drzwi, przez chwilę ze wzruszenia i radości tracę oddech.- A może się cholera jasna zakochałam?Świetnie. Cudownie. Cu-do-wnie . - Mała, co się stało ? - Przepraszam... nawet nie wiem jak tu się znalazłam
- Nie przepraszaj... Mała, wiesz przecież że miłość to nie tylko wielkie słowa. To również czyny, oddanie.To wieczna służba, tej miłości, którą wybraliśmy... ja wybrałem ciebie.To pomocna dłoń, nieustająca obecność... - Co ja mam robić? Nie zapomnę , to boli.Powiedz, co ja mam zrobić? - Szukaj... Nie zniszcz tego, co masz na rzecz tego, czego nie możesz mieć....... I dotarło do mnie jak bardzo kochałam mamę.Przez te wszystkie lata była mi wschodem i zachodem słońca. Każdą rzecz, jaką robiła, robiła z myślą o mnie, ale świadomość tego przychodzi zawsze zbyt późno.. wczoraj , przedwczoraj.....tylko mi się wydawało, że uniosłam ciężar jej śmierci? Panie, dlaczego, dlaczego, dlaczego?Dlaczego, Boże, dlaczego?...Panie...
Bądź wola Twoja...”Biegali lekarze...
Słyszałam to makabryczne słowo „reanimacja”...
Chciałam wejść, powiedzieć, że Ona by sobie tego nie życzyła...
zabrakło mi odwagi... Adam dotknął Jej dłoni, włosów... pozwalał by wiatr omiatał całą jego postać,która osłaniała ją .Robiło się chłodno
.- Chodź stąd, bo się przeziębisz.
- Dokąd mam iść?
- Napijemy się herbaty - Adam...Tyle się ostatnio wydarzyło, tyle bólu, łez...
- Ciii, nic nie mów. Jestem - Adam... Mogę cię o coś prosić?
- O co zechcesz Mała...Nie bój się. Jestem przy tobie. Zawsze będę...Nic nie mów... Kocham Cię...Silniejszy powiew wiatru rozwiał Jej włosy... - Słyszałem, że piszesz powieść. Nie chcesz mi zdradzić jej tytułu.W tym momencie jak piorun uderzyło we mnie wspomnienie związane z Adamem.Z zamyślenia wyrwał dotyk dłoni, położonej na ramieniu, stanowczy, lecz delikatny, Odwróciła się w moją stronę. Szczupła twarz, wielkie oczy, żadnego makijażu,po co jej makijaż?. Szczuplutka , filigranowej budowy. Ubrana w dżinsy Ii czerwony sweterek, przykuwała uwagę.Litości!! jak można trzymać się od niej z daleka?. Uświadomiłam sobie, że Adam zamilkł i przygląda się mi.Obracałam pomysł napisania biograf mamy w myślach jak podniesioną z ziemi znalezioną monetę. Tak ,to możne się udać.Może także nie wypalić .A w tedy co? wyjdę na idiotkę. Ale podejmowałam już większe ryzyko, prawda? Napisałam już kilka powieści. Ale to była fikcja , a teraz mam opisać życie tej która była mi najbliższa, tyle wspomnień , tyle wzruszeń......... oczywiście powinnam zapytać Adama co o tym sądzi przecież jest moim wydawcą. Ale jak? .Nieważne. Po prostu zrób to.Zrób to teraz, inaczej nie zrobisz tego nigdy.Miałam wrażenie że gardło mi się zaciska, a głos więźnie głęboko. Pewna byłam że mnie wyśmieje, ale po chwili............ -Adam pozwól mi zostać dzisiaj z tobą- głos miałam spokojny,opanowany , ale było jednak słychać jego lekkie drżenie.Dobrze znam ją i wiem że najbardziej nonszalancko zachowuje się kiedy jest wystraszona. ,,czy ja dobrze usłyszałem” -Agata ja......-powiedział zdławionym głosem-cokolwiek powiem, wypadnie źle, a ja....... nie chcę cię zranić, jeszcze bardziej pogrążyć.Odrzuciła głowę do tyłu. W nikłym świetle zobaczyłem łzy. -wiem o tym -ja.......... -kochasz mnie ale nie jesteś we mnie zakochany- Była taka rozdarta i bezbronna.Jej oczy lśniły subtelnym światłem.Odsunąłem się ,bo czułem że jestem bliski zrobienia czegoś, czego z pewnością bm żałował. Musiałam się pohamować.Teraz! , szybko! -Agata nie chodzi o nas.Chodzi o to że.................... - masz na myśli Olę i myślisz , że to ma coś wspólnego z tym że ja...........że to, iż........... niech tak będzie, no cóż dobranoc. Jej buty twardo stukały o bruk uliczki.Nie wiadomo, czy po nocy plączą się tu duchy sławnych i mniej sławnych gdańszczan. Jedno jest pewne, ulica to tajemnicza pełna uroczych fasad, spadzistych dachów, zabytkowych przedproży samotnych ruin, które czekają, by ktoś się nad nimi zlitował, śmiesznych, zjawiskowych wręcz rzygaczy, w paszcze, których można wpatrywać się godzinami jak w okna starych kamienic , ale Agata nie patrzyła na piękno ją otaczające.Najchętniej zapadła by się pod ziemię.Kretynka! Co mnie podkusiło by do niego pójść?. Usłyszała kroki za sobą.Odwróciła głowę , spojrzała za siebie. Biegł . Gdybym pozwolił jej zostać, gdybym to zrobił, czy nie zraniłbym jej jeszcze bardziej- myśl goniła za myślą -słuchaj Agata, mam lepszy pomysł- obiął ją ramieniem- znam kawiarenkę niedaleko, jeśli czujesz się marnie to służę grzańcem i ramieniem na którym możesz się wypłakać.