agata-cz.12

Podszedł i przykucnął obok niej. Położył rękę na jej udzie.
- O czym?..... Agata czy ty mnie słuchasz?. - oczywiście tato, śniłeś o mamie , zdaje mi się że nie był to pierwszy ani ostatni taki sen. - tak masz rację i ja mam taką nadzieję , obiecała mi to. -obiecała? Jak mam to rozumieć? - nie mówmy już o tym, powiedz jak tam idzie ci pisanie? - dużo napisałam poniekąd muszę przyznać że nie myślałam ,że to będzie takie trudne. - wspomnienia , uczucia skrywane przed światem , wszystko teraz uchodzi na te biała karty papieru. - wiesz czasem odkrywam szczegóły o których nie miałam pojęcia, wiedziałam ,że nie jesteś moim naturalnym ojcem, ale................. przytuliłam się do jego silnych nadal i potężnych ramion -nie przypuszczałam ze Krzysztof, bo tak miał na imię , prawda?. Że on zginął w wypadku. Nigdy nie rozmawiałam o tym z mamą.Nie miałam pojęcia jak bardzo cierpiała po jego śmierci i walczyła o przetrwanie. -zawsze była twarda, nie poddawała się, potrafiła przeciwstawiać się losowi i dążyć do obranego celu, pod tym względem jesteś bardzo do niej podobna . Zamilkła na dłuższą chwilę, spuściła wzrok i zaczęła skubać mech na kamieniu . Słońce zaczęło już wschodzić nad horyzont. Spłoszone jakimś dźwiękiem ptactwo zerwało się do lotu. Agata ocknęła się z zamyślenia. Wstała i pozwoliła się poprowadzić .Szliśmy nie zwracając uwagi na siekające skórę cienkie pędy.Zmarszczyłam brwi i zawahałam się. - -tato? - tak córeczko. - powiedz czy moze istnieć przyjaźń między kobietą ,a mężczyzną? - tak. Czemu pytasz? - zastanawiam się czy Adam jest mi przyjacielem czy moim pragnieniem? Czy przyjaźń nasza może być czymś więcej................ oj tato ! Czy mozna kochać i nie być kochanym? Cierpieć gdy jest i gdy go nie ma. Po krwawoczerwonym blasku przezierającym spomiędzy gałęzi nie pozostał już nawet ślad. Słońce rozbłysło już całą swoją mocą.Wyobraźnia wymknęła mi się z pod kontroli.Uśmiechnęłam się łobuzersko. Wzięłam jego rękę i pociągnęła go za sobą.
Poprowadziłam go przez gąszcz. Odgarniałam delikatnym ruchem gałęzie. Drzewa pojawiały się obok i znikały, kiedy je mijaliśmy. Było ich coraz mniej, aż w końcu przeszły łagodnie w łąkę. Niedaleko także i łąka się skończyła. Dobiegliśmy do urwiska. Tam puściłam go i dysząc ciężko rozglądałam się, wychyliłam i spojrzał w dół. Kilkanaście metrów pod nami szumiało morze. - Co się stało? - jego głos był tak słaby, że sam zastanawiał się, czy rzeczywiście wypowiedział to zdanie, czy tylko o nim pomyślał. - Potrzebuję cię tato, potrzebuję twojej siły i milości
- Wiem. i mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa. Pamiętaj. Na końcu każdej drogi, nieważne jak ponurej i ciężkiej... Na końcu zawsze znajdziesz nadzieję. Jeśli kochasz Adama to walcz, nie poddawaj się......... - tato czemu masz takie zimne ręce? – zapytałam.
-Umieram – powiedział. Patrzył mi w oczy, ale powiedział to tak niefrasobliwie, że nie wzięłam tego do siebie. Poza tym… później od razu dodał „żartuję”. Kazałam mu więcej tak nie mówić. I nie mówił… Dziękuję za miłe towarzystwo. Naprawdę się cieszę, że zgodziła się panna mi go dotrzymać. Tymczasem do zobaczenia i nie wątpię, że nastąpi to wkrótce. Mrugnął żartobliwie do mnie i począł się oddalać w kierunku naszego domu. Pozostałam na brzegu .-Nie chcę cię stracić… - odezwał się nagle. Odwróciłam głowę zaniepokojona jego smutnym głosem Miałam nadzieję, że to tylko moje chore wymysły. Że nic złego się nie dzieje, a on po prostu miał gorszy dzień.