agata-cz.23

Wpatrywał się w nią długo, namiętnie . Nieruchoma, spokojna, senna jej postać, a w oczach wulkan emocji i odczuć. Emocje zdradzały tylko oczy, w nich wszelkie odczucia malowały się z tak niepojętą siłą jakby za chwilę miały eksplodować .Teraz oczy jej wyrażały jednocześnie radość, nadzieję, ufność, smutek, wstyd, strach i wiele innych uczuć których Adam nie potrafił nazwać znanymi mu słowami, choć doskonale rozumiał ich znaczenie. W całym tym emocjonalnym chaosie każde poszczególne uczucie było tak wyraźne, czytelne, intensywne, iż nie miał trudności z ich rozróżnieniem .Wiedział już, że to uczucie skrywające się w ich głębi to to, którego nigdy dotąd nie zaznał wśród licznych romansów. Rozumiał ją bez słów. - Będziesz bezpieczna, obiecuję.. Po raz pierwszy w życiu jestem naprawdę szczęśliwy . Powoli pokiwała głową .Adam uśmiechnął się, wstał i podał jej rękę. Podniosła się powoli zgrabnym, płynnym ruchem. Jej czarne włosy opadły falując lekko na ramiona i plecy. Opuściła głowę wstydliwie, zaczęła lekko drżeć na całym ciele. Przytulił ją mocno .Wtuliła się . Zaczął całować jej twarz . Ożywiła się nieco, objęła go . Poczuł przyjemne ciepło. Jej piwne oczy rozjaśnił lekki radosny błysk .
-Chyba nie potrafię już bez ciebie żyć. -Czy mogę zadać ci jedno pytanie - Za chwilę - jej głos nagle zabrzmiał bardzo poważnie. - Najpierw musisz mi coś obiecać. - co takiego? - Już mnie nigdy nie zostawiaj, dobrze?
- Nie mam takiego zamiaru - zapewniłem ją.-Przy tobie będę zawsze.
- A... a ona? - spytała niepewnie.
- To już przeszłość. Kocham cię - wyszeptałem. Do pokoju zajrzało słońce. Przez uchylone okno słychać było śmiech dzieci grających w piłkę. Usłyszałem cichy szept, który przyprawił mnie o gęsią skórkę.
- Kocham Cię, kochanie- uśmiechnąłem się. Jeszcze nigdy tak się nie czułem. Piorunująca mieszanka podniecenia i strachu spowalnia wszystko.
- Co powiedziałaś?
- Pragnę Cię.
- Co?!?
– Czy mogę zadać ci pytanie?
-Proszę. - Kim jesteś? – zapytała mnie - Jestem liściem na wietrze... targają mną uczucia, emocje, przypadki, uśmiechy i straty....
- No to kim ja jestem?
- Jesteś tym co pozwala mi jeszcze życ . - Więc kim ja dla ciebie jestem?
- Jedyną mą kochanką, całym mym życiem i jednocześnie przekleństwem, jedynym sensem istnienia...
- Ale kim?
- Nadzieją , na spełnienie marzeń.Wyciągnęła rękę i delikatnie ścisnęła moją prawą dłoń. - chce powiedzieć, że spełniły mi się w życiu dwa marzenia. gdybym dalej tak żył, jak dotychczas, przegrałbym swoje życie. Przebudziłaś mnie z letargu Spojrzała mi prosto w oczy .Starała się z nich wyczytać, czy może zrobić to, na co ma ochotę. Nie napotkała w nich sprzeciwu
, przechyliła głowę na bok i...powiedziała: - kocham cię. Gdy usłyszysz w myślach mój głos, zrozumiesz właściwe brzmienie tych słów i być może będziesz milczeć, by po chwili powiedzieć drżącym głosem dwa krótkie słowa:
„kocham Cię”. Odgarnąłem jej długie, niesfornie pokręcone włosy z twarzy Opuściła głowę, wzięła głęboki oddech. Wpojrzała prosto w oczy, zobaczyła w nich szklisy połysk a po krótkiej chwili cienkie stróżki łez...
-Kocham Cie... -wyszeptała. Serce krajało sie jej na ten widok i wszystko co działo sie przed kilkoma sekundami straciło jakiekolwiek znaczenie. Liczyło sie "Tu" i "teraz". Miała ochote rzucić mi sie na szyje, płakać , szeptać tysiące słów które wkradały sie w moje myśli, chiała mnie chłonąć jak nigdy wcześniej. Chciała poczuć ze jestem , JESTEM i juz zostanę. Przeszłości nie było... -Musimy być wreszcie szczęśliwi! Kto, jeśli nie my na to zasługujemy? Od jej twarzy biło ciepło i dobroć.Poczułem delikatny zapach jej perfum przypominający świeży oddech morskiego powietrza i niosący orzeźwiającą wilgoć Byliśmy jakby sami we dwoje, żyjący piękną samotnością pozwalającą zapomnieć o istniejącym naokoło świecie. Oburącz czerpaliśmy szczęście z pięknych chwil i przechylaliśmy ostrożnie jego złocony puchar do ust bojąc się, żeby nie uronić żadnej cennej kropelki. - Tak. To jest właśnie to czego chcę. Nachylając się bardzo blisko spojrzał z rozmarzeniem w moje oczy. – Nie mogę bez ciebie żyć. Jesteś moim aniołem, jesteś osobą, za którą mógłbym oddać życie. Proszę, wyjdź za mnie, zostań moją żoną Zgadzasz się? – spytał niepewnie po chwili milczenia.
– Ja też bez ciebie nie mogę żyć. Tak, zgadzam się. Zgadzam się być twoja żoną - tak pięknie się uśmiechała. Jej oczy błyszczały radością, a na policzkach pojawiały się urocze dołeczki. Wyglądała jakby śmiała się nie samymi ustami, a każdą, najmniejszą częścią swojego ciała . Odpowiedz ta pozostawiła po sobie nieznane mi dotąd uczucie ulgi, jakby z potężnym westchnieniem zleciał mi z barków przygniatający mnie do ziemi ciężar. Teraz wracajmy do łóżka i śpijmy! - powiedziała cicho, położyła mi palec na usta żebym już nic nie mógł powiedzieć, ponad to co powiedziałem . Nie byłem w stanie i nie miałem najmniejszej ochoty, żeby jej odmówić.Pierwszy raz od dawien dawna poczułem się szczęśliwy. Wszystko wydawało się być tak cudowne, niezmącone lękiem przed życiem . Sen opadł na nasze śmiertelne ciała i poniósł nas za sobą jak rwący potok. 2 miesiące później.

„Witaj mój wspaniały pamiętniku. Jestem szczęśliwa. Boże dziękuję Ci za niego. Obiecał, że na zawsze. Też mu obiecałam. Teraz Ty obiecaj to nam.
KOCHAM ŻYCIE!”