cz.2

-Nie umieraj, Nie zostawiaj mnie... - krzyknęła rozdzierająco, trzymając w ramionach martwe już ciało, kołysząc się w przód i w tył jak samotne dziecko. Na jej twarzy malowała się bezdenna rozpacz, usta w kółko powtarzały jedno słowo. ,,dziadku” Jej rozpacz zdawała się wręcz fizycznie wypełniać powietrze. - Jego już tu nie ma -rzekł cicho chłopak towarzyszący im w drodze od jakiegoś czasu, opierając dłonie na wstrząsanych drżeniem ramionach - Musimy już odejść. Nic tu po nas - powoli rozplątał ramiona zaciśnięte wokół ciała - ludzie, wyprawią mu godny pogrzeb .Uniosła głowę i spojrzała na niego – mam go tak po prostu tu zostawić? Porzucić? - on mówił ,że nie chce byś kiedykolwiek przestała szukać tego co cię czeka bez względu na cenę, pamiętasz? I nie chciał by cokolwiek cię zatrzymywało w drodze , tym bardziej jego osoba. - Cholerne życie- zmełła przekleństwo w ustach- Chodźmy - powiedziała bezbarwnym głosem, jakby umarła jakaś część jej duszy Zewsząd słyszała już krzyki ludzi. Poczuła jak czyjeś ręce chwytają ją za ramiona, podciągają do góry i ciągną w nieznanym kierunku. Ścieżyna piaszczysta jak na wsi, prowadziła w nieznaną dal, kilka drzew przy ścieżce ,a odrobinę dalej ciemna sylwetka jakiegoś budynku., nie bardzo wiedziała co robi na tej ścieżynie... Oczywiście uciekali .Tam gdzie nikt jej nie znajdzie... , a wokół ciemne ciężkie niebo ,cisza opanowuje ból wspomnień z ostatnich dni. Zamknęła oczy słysząc swój stłumiony płacz, niemy krzyk. Dotkliwe zimno, wywołane chyba wilgocią sprawiało, że uczucie bezradności i rozpaczy wzrastało. Blade, sztywne palce zacisnęły się w pięści .Stała się nikim, a to chyba było najgorsze. Chłopak uniósł dłoń i chciał ją położyć na ramieniu płaczącej, ale zrozumiał, że teraz jest ona zupełnie innym człowiekiem .Czemu właśnie ją musiało to spotkać?... miała strasznie bladą cerę. Duże oczy .Długie rzęsy, mały, trochę szpiczasty nosek i drobne, malinowe usta .Dalej widać było długą, wspaniałą szyję i wychudzone ramiona .Dłonie .Palce – długie i giętkie – zakończone długimi, dawno nie obcinanymi paznokciami .Kiedyś musiała być piękna. Smukłe nogi .Większą część ciała zasłaniały włosy ,poruszała się wolno, chwiejnie, a na jej twarzy gościł ból. Zaschnięta krew znajdowała się na nodze i czole. Rany jednak były małe i były jedyną oznaką walki jaką odbyła z tropiącym ich zwierzem. Jednak od tej wychudzonej, ledwo stojącej i poranionej kobiety biła niespotykana siła, którą czuł od dłuższego czasu. - Kim jesteś? – zapytał drżącym głosem. Przez chwilę nie odpowiadała, ale patrzyła w niego tymi zmęczonymi, pełnymi bólu oczyma. Kiedy otworzyła usta wszystko zamarło. Usłyszał głos równie drżący jak jego, głos pełen rozpaczy, jęk wołającej o pomoc. -Jestem… Chyba już tylko „nikim”. - kim byłaś ? - To już nieważne - westchnęła. Właśnie przechodzili obok zdezelowanego, rozpadającego się ogrodzenia dawno opuszczonego domu. Rozejrzeli się -Pięknie tutaj – powiedziała -Tak. . Mógłbym tu siedzieć bez końca. -Obawiam się, że to nie możliwe. – Powiedziała poważnym głosem.
-Dlaczego? - Zdziwiony jej nagłą powagą. -Hej! Gdzie idziesz? -Zostajesz? – Zapytała z niedowierzaniem.
-Tak. - --Rozumiem – .Furtka zatrzasnęła się z trzaskiem , a ona odeszła .Przez cały pozostały czas dnia myślał o tej dziewczynie. Była taka...tajemnicza i tak prawdę mówiąc nic o niej nie wiedział mimo spędzonych wspólnie kilku dni. ..............cdn.

dodane na fotoforum:

• Piękno natury