wakacyjna opowieść

-Co będziemy teraz robić kochanie?
- Może czas wyjść i pooddychać atmosferą tego miasta?
- Nie mówisz chyba że chcesz pojechać do centrum i podziwiać ikony Paryża. Mówię tu oczywiście o katedrze Notre Dame, wieży Eiffla, Łuku Triumfalnym, no i może wzgórze Montrmartre z bazyliką Sacre Coeur. Wszyscy je znają i kochają, ale warto wyrobić sobie własną opinię. Według mnie katedra stała się centrum komercyjnym - swój duchowy charakter ma tylko wieczorami, kiedy jest mało turystów wewnątrz i na zewnętrznym placu. Wtedy rzeczywiście czuć jej wyjątkowość. W pozostałych okresach niestety nie zawsze da się dostrzec nawet oczywistą i specyficzną jej urodę poprzez tłum i hałas. Sama wieża Eiffla jest podobnie skomercjalizowana .
- Masz rację , ale pamiętam też, że po drugiej strony wieży jest wzniesienie - moim zdaniem najbardziej romantyczne miejsce w Paryżu - Trocadero. Ale pod warunkiem, że zachowa się pewne reguły - dojść na tenże plac trzeba od strony Łuku Triumfalnego wieńczącego Pola Elizejskie (popularną aleję rozrywkową) ciemnymi ulicami nie zdradzającymi końcowego efektu, jakim jest wyrastająca zza wielkiego gmachu rozświetlona w nocy wieża Eiffla. Na Trocadero jest najlepsze miejsce na jej obserwowanie, na wyznania miłosne, na toasty winem w jednorazowych kubeczkach.
-Nie byłem tam nigdy wiec swoją drogą za dnia trzeba pochodzić po tamtejszej okolicy
- wśród wyjątkowo pięknych secesyjnych kamienic z rzeźbionymi kwiatami na elewacjach-dodałam
Ciepły wieczór sprzyjał długiemu spacerowi, który odsłaniać będzie zaułki tego miasta, ich magię i niewielkie kawiarenki i parki, ale przede wszystkim chcemy widzieć tu magię ludzi, którzy zdają się żyć ze swoim miastem w cudownej symbiozie. Ono daje im twarz, a oni mu duszę .Szliśmy powoli rozglądając się. Zauważałam takie zwykłe rzeczy : kosz z brązowego drutu, nieregularne pęknięcia na chodniku, czerwone pelargonie w oknach
-.Och ten Paryż! miasto setek zabytków, muzeów i wspaniałych rozwiązań architektonicznych, dopieszczonych ogrodów i parków
- nie tylko kochanie , nie tylko. Paryż słynie też z ekskluzywnych lokali i wyśmienitej francuskiej kuchni ,rozmaitych zapachów i przytulnych kafejek
-o tak mój drogi . To tu działają też najbardziej znane domy mody -mówiąc to puściłam oko.- patrz te bramy zapraszają nas do wejścia
-Dokąd?
-Sam musisz odkryć. Otwarte wiec wejdź, rozejrzyj się, popatrz., odkryj ich zaułki
- spójrz z każdym zakrętem otwiera się nowa
-coraz to nowy rysunek w przestrzeni , kapryśny i wyrazisty.
-Podnieś głowę, nad tobą baldachim z bluszczu trzepocze tak ładnie!- I nagle ogarnęła mnie niespodziewana, głupiutka dziecięca radość, zaczęłam się śmiać i tańczyć jak małolata wołając:
- Jak cię znam zaraz zagadasz spontanicznie do przygodnego przechodnia. Do ciebie ktoś coś powie. Patrz tam na dziedzińcu za bramą dzieciaki się gonią, śmiejąc głośno. Tyle ludzi wokół, którzy zebrali się tylko po to, aby być w tym miejscu bez celu i bez powodu .Czy w ten sposób poznawać będziemy miasto, od strony której zwykle się nie widzi.?
-właśnie tak- powiedział mąż łapiąc mnie w pół i zatrzymując w tańcu. Z miejsc specyficznych, tych bardziej znanych, chętnie zabiorą cię na wzgórze Montrmartre .Ponoć jest tam malarski plac artystów na szczycie, oraz pistacjowe ciasteczka na placu Pigalle w licznych arabskich geszeftach.
- o tak!! Chcę tam
Spacerujemy, patrząc uważniej, rozmawiając z przechodniami .Chłodne liźnięcia wiatru na twarzy budzą nasz protest. Czyżby do bardziej trwałych, prawdziwie wiosennych pieszczot przyroda nie była jeszcze skłonna? Ale co tam grunt to pogoda ducha, skoro nie mamy żadnego wpływu na tę wokół. Kuszą nas zaułki Paryża, tajemnice uliczek , a może nawet dotrwamy do jasnych cieni poranka? Oglądając Paryż zupełnie inny niż ten, który istnieje w potocznym o nim wyobrażeniu. Nie widać wspaniałej metropolii, oszałamiającej bogactwem i elegancją – zniknęła olśniewająca wielkość. Chcemy zobaczyć sławne i piękne miasto „od podszewki” , „od kuchni” Sprawdzamy czy za olśniewającą fasadą kryją się ponure i wstydliwe zakamarki? Paryż prawdziwy i żywy, Paryż widziany z bliska i oglądany z wielką uwagą, odkrywamy nowy, prywatny i osobisty. Jego ciemną stronę. Ciemną, ale pełną radości. Idziemy jakąś uliczką. Jest krótka, cicha i wytworna: to pasaż wszelkiego rodzaju galerii sztuki na dole i drogich apartamentów u góry. Hôtel d'Alsace to dzisiaj po prostu l'hôtel był niegdyś częścią Pałacu Królowej Margot. Później przebudowany został na Pavilon d'Amor na początku XIX wieku. Pod koniec tego wieku już tylko jako dziesiątej kategorii Hôtel d'Alsace stanowił własność dobrodusznego człowieka, który zwał się Jean Dupoirier.
przyglądam się wnętrzu, które ma urokliwy schyłkowy klimat inspirowany starożytną Grecją Pomimo tego, że od razu widać, że nie możemy być żadnymi potencjalnymi gośćmi, tylko wścibskimi, plebejskimi przechodniami, recepcjonista jest nad wyraz uprzejmy. Piękny hotelik. Spostrzegamy w nim przede wszystkim jego podległość czasowi.
-Masz ochotę jeszcze na spacer czy też idziemy coś zjeść
- zdecydowanie burczy mi w brzuchu