wakacyjna opowieść

Następnego dnia wstawałam z trudem .Po przebudzeniu długo leżałam nie otwierając oczu i myśląc o ukochanym morzu, mglistym, ciemnym i dalekim które teraz stapia się z białą smugą nieba. Poczuć bryzę wiejącą od niego, delikatny rześki powiew.
-kurcze jak tu gorąco!
Rozgrzane warstwy pościeli miękko otulały moje ramiona i plecy skutecznie odgradzając od poranka
-hej! Mała! Wstawaj , wiesz która to już godzina ?
-Która?
-9.00
-Żartujesz prawda?
-nic podobnego już jestem po kawie i pysznych rogalikach.
Wyskoczyłam z ciepłego łóżka i biegiem ruszyłam do łazienki. Szybki prysznic ,kilka pociągnięć szczotką po włosach .Parę ruchów palców po guziczkach sukienki i wielki finał
-Jestem gotowa !-głośno oznajmiłam wchodząc do pokoju.
,,Śmiało naprzód! Już wściekłe bałwany płomieni
Nie wrócą! Oto skwery, ulice, bulwary,
Domy na tle lazuru, gdzie blask się promieni,,( Rimbaud Arthur ,,Paryż się budzi”)
- gotowa?- powtórzył mąż, a ja roześmiałam się
- gdzie moja kawa?
-już czeka, gorąca, czarna, bez cukru.
-wspaniale, co będziemy dziś robili?
-a jakieś sugestie?
- może ruszymy w stronę zieleni parków, skwerków nad Sekwaną?
- doskonały wybór.
Pogodni, nucąc pod nosem ruszyliśmy .Lśniącą rzeką płynął biały stateczek z roześmianymi ludźmi na pokładzie. Na maszcie wesoło furkotała flaga, powoli tonąc w morzu przybrzeżnych rezydencji , gdzie wiatr kołysał drzewami. Na niebie przepływały poszarpane obłoki czyniąc wody migocącymi w blasku dochodzących do niej promieni słońca. Granatowe, czarne , białe ……. Kadłuby stateczków sunęły po wodzie barwy rtęci, przecinając cienie dziwnie tworzące równość między jasnością i mrokiem. Gdzieś w głębi tunelu strzyżonych drzew, jeszcze nie bardzo zaludnioną aleją, daleko przed nami szedł człowiek. Kroczył w smudze słonecznego blasku przeciskającego się przez gałęzie. Im bardziej się zbliżał , porażał swoim wyglądem. Miał włosy spadające na czoło, gęsty zarost pokrywający wyschnięte policzki. Na drobnej twarzy wyraźnie zarysowały się krzaczaste brwi nad zimnymi, zapadniętymi oczami z opuchniętymi powiekami. Pod nimi sinawy nos, wąskie zaciśnięte, oślinione usta, poszarpane wąsiki. Zsuwam wzrok niżej. Czerwone brudne dłonie o powykręcanych reumatycznie palcach z brunatnymi plamami( znak palonych w dużej ilości papierosów) Na karku równie brudny i podarty kaszkiet. Zgarbiony, poruszał się jednak pewnie, ciągnąc lekko za sobą sztywną , obutą w popękane obuwie nogę. Na wątłych plecach bujał się stary plecak. Kiedy nas mijał wstrzymałam oddech, nie szło inaczej .Po chwili odwróciłam się ponaglona jakimś przeczuciem i stanęłam zdumiona. Kloszard stał pośrodku alei, rzucał przed siebie okruchy bułki. Gołębie i jeszcze inne ptaki jadły mu z ręki, siadały na głowie i na ramionach. Rozświetlone powietrze otaczało go niewidzialną smugą owijając niewidzialną przędzą łączącą życie jego i ptaków, które z lekkim trzepotem zlatywały się ze wszystkich stron. Przelatywały mu nad głową delikatnie dotykając piórami. Pod nogami przelatywały roztrzepotane cienie pomiędzy pajęczą siecią cieni listków. I tak stałam oczarowana, otoczona szelestem wielkiej alei, czekając na coś co miało się skończyć i zapisać głęboko w pamięci. Jakiż to wiatr przywiał go do tej przestrzeni głodu, znieruchomienia i brudu? I przyszły mi do głowy słowa:
,,Więc nad Sekwaną przechadzam się smętny,
Na wpół umarły między żyjącymi,
I wokół siebie rzucam wzrok niechętny,
Jak duch bez nieba - albo człek bez ziemi,
I dziwne myśli snują się po głowie;,,( Lenartowicz Teofil)

Ruszył się , a sunący po płytkach chodnika trzepoczący, skrzydlaty cień prowadził go. Usiadł na skwerku oparty plecami o ławkę i patrzył na blade niebo .Po chwili już drzemał w słonecznym cieple. Człowiek wyrzucony poza główny nurt życia.
Cichutko podeszłam .Kiedy poczuł w dłoni coś zimnego otworzył oczy. To ja wetknęłam mu do ręki błyszczącą monetę. Coś wyszeptał
-nie trzeba…… po co?...ale odeszłam szybko słysząc krzyk gołębi odlatujących gdzieś poza zasięg wzroku. Inny człowiek minął go trzymając rękę w kieszeni granatowego płaszcza, drugą poprawiając na głowie granatowy kapelusz z miękkim rondem, odwracając jednocześnie wzrok od bezdomnego. Powoli oddalał się bez jakiegokolwiek zainteresowania. Tuż za nim kroczyła stukając wysokimi obcasami , ostro wymalowana, gruba blondynka w przyciasnej fioletowej garsonce. Jej krwawoczerwone, długie paznokcie rzucały się w oczy jak i ciemne okulary o fioletowych oprawach .Poprawiała je , a przechodząc obok przyspieszyła kroku.
A jeszcze dalej szli jasnowłosa matka w chabrowym płaszczu wykończonym czarnymi lamówkami, obok ojca trzymającego pulchnego berbecia ze słonecznymi warkoczykami przyozdobionymi kolorowymi gumkami. Mężczyzny krępego, rumianego, gładko wygolonego, w długim czarnym płaszczu Ona dostrzegła nagle piórko na jego klapie .Strzepnęła go z odrazą w oczach mocnym trzepnięciem palców porażając zimnym błyskiem pomalowanych paznokci.
-chodź już, nie ma co tu stać, takie jest właśnie życie pełne kontrastów.
Ruszyliśmy dalej, gdzie widać było jak biały statek pruł szarą wodę wpływając w głąb lekko zamglonego miasta. Im bardziej się oddalał, tym miasto unosiło się wyżej nad wodą na białej tafli mgieł snujących leniwie jego historie. Od wody powiał lekki wiatr .Zafurkotały markizy .Gdzieś w oddali doleciał nas śpiew kobiety, radosny krzyk dzieci .Coś niewidzialnego obracało się wokół nas bezszelestnie wyznaczając drogę którą bezwiednie podążaliśmy przekonani, że ją sami wybieramy.
,,Patrz! przy zachodzie, jak z Sekwany łona
Powstają gmachy połamanym składem,
Jak jedne drugim wchodzą na ramiona,
Gdzieniegdzie ulic przeświecone śladem.
Gmachy skręconym wydają się gadem,
Zębatą dachów łuską się najeża.
A tam - czy żądło oślinione jadem?
Czy słońca promień? czy spisa rycerza?,,( Juliusz Słowacki - Paryż)