PAMIĘCI STANISŁAWA WYSPIAŃSKIEGO

15.01.1869 - 28.11.1907

Pisał poezje I wielkie dramaty, świetnie rysował, cudownie malował, robił znakomite grafiki, projektował witraże, a nawet meble. Potężny, wszechstronny talent, który mógłby zadziwić świat, gdyby… nie skupiał się tak bardzo na tematach patriotycznych, ściśle narodowych.
Prywatnie niezbyt szczęśliwy. Matkę stracił jeszcze jako kilkuletni chłopczyk, wychował się w domu ciotki. Relacje z ojcem, średnio utalentowanym rzeźbiarzem, nie stroniącym od kieliszka, były dość trudne. We wczesnej młodości dlugo się kochał w kuzyneczce Mani, jednak rodzina nie zezwolila na ślub . Ożenił się potem z … chłopką. Skandal wstrząsnął Krakowem, bo nie dość że prosta chłopka, to jeszcze panna z dzieckiem. Mówiono, że ją uratowal, kiedy chciała topić się w Wiśle. Na dodatek jeszcze Teośka była pyskata i nieraz pogoniła wielmożnych państwa, kiedy za bardzo się wtrącali w ich sprawy. Wyspiański jednak nigdy nie powiedział o niej złego słowa i traktował z ostentacyjnym wręcz szacunkiem. Prócz usynowionego synka Teofili mieli jeszcze trójkę wspólnych dzieci. Ciężka choroba, niestety, przedwcześnie padła cieniem na życie rodziny. Po kilku latach ciężkich zmagań, Wyspiański zmarł mając zaledwie 39 lat.
Był niesamowicie silną osobowością, nie tylko jako artysta, ale i jako człowiek. Bezkompromisowy, bezwzględnie uczciwy, umiał zawalczyć o swoje, umiał powiedzieć „nie”, nie przejmować się plotkami. Był małomówny, ale dowcip miał podobno niesamowity. W przeciwieństwie do większości artystów, w ogóle nie pił alkoholu. „Napij się pan dla fantazji!” – namawiano. „Ja fantazję mam zawsze, a od wódki głowa mnie boli.” odpowiadał. Choć cenił urodę kobiet, i często je malował, nie wdawał się w romanse. Tak naprawdę żył namiętnością do sztuki i… Polski, wielkiej Polski Piastów i Jagiellonów, której wizje wpisywał w swoje dramaty.


Na zdjęciu mniej znany autoportret z młodości.