Magura Stuposiańską – legenda o pradawnym Stuposianie

Magura Stuposiańska to jeden z mniej znanych szczytów w Bieszczadach Zachodnich rozciągającym się pomiędzy Przysłupem Caryńskim a Kosowcem. Na jej temat krążyło wiele starodawnych podań i legend. Jedna z nich opowiadała o Stuposianie… W prastarych czasach, kiedy Bieszczadami władało plemię Wiślan, czczono w tym rejonie wiele starosłowiańskich bóstw. Jednym z najważniejszych bożków, któremu mieszkańcy w licznych uroczyskach składali żertwy (ofiary) był Stuposian… pan i władca wszelkich wód, deszczów i burz. Oddawano mu cześć w każdym miejscu związanym z wodą. Do najważniejszych uroczysk należały Sine Wiry na Solince, Chmielowe Kaskady na Sanie, skalne progi na potoku Hylatym, oraz niewielka wyspa poniżej ujścia potoku Wołosaty do Sanu. Zresztą tam znajdowała się jego główna siedziba z kamienną płytą, na której składano ofiary i modlono się o pomyślność czy urodzaj do bóstwa. Pobliska góra była jego samotnią, tam rozgniewany na ludzi zaszywał się na wiele dni. Wtenczas Bieszczady nawiedzały straszliwe susze pustoszące całą okolicę. Zatrwożeni ludzie całymi pielgrzymkami wędrowali ku Magurze ukorzyć się przed bóstwem i nakłaniali go do powrotu na swoją wyspę. Podczas niejednego pobytu na Magurze doskwierała samotność Stuposianowi. Wtedy po kryjomu wymykał się z kryjówki i płyną do źródeł Sanu, gdzie na stokach Opołonka siankowskie wodnice zażywały codziennych kąpieli. Przemieniał się tam w dorodnego młodzieńca i z nimi harcował. Te po spełnieniu jego kaprysów zamieniały się w obłoki pary unosząc się do nieba. Z czasem z powrotem w postaci deszczu wracały na ziemię, czekając ponownie na swego oblubieńca u źródeł Sanu. I tak leciał rok za rokiem, aż sielankę zakłóciła chrystianizacja tych ziem, a rozkoszne towarzystwo wyniosło się gdzie pieprz rośnie…

dodane na fotoforum: