***

Złapałam wątłe źdźbło mojej nadziei. Wlazłam na nie i przywarłam do niego całym ciałem. Wiatr realizmu chciał mnie zdmuchnąć, lecz ja zapierałam się rękami, nogami i zębami. Wiatr wziął się więc na sposób i złamał to moje źdźbło. Teraz leży na brudnej ziemi, zdeptane i połamane. A ja nadal się go trzymam, tej mojej naiwnej, martwej już nadziei, mojego największego skarbu. Nie oderwiecie mnie od niego!
(autor nieznany)

dodane na fotoforum:

• Kwiaty z bliska