jesienna przechadzka ---

Jesienne okruchy szczęścia...

Zajrzyj w siebie! W Twoim wnętrzu jest źródło, które nigdy nie wyschnie, jeśli potrafisz je odszukać…
/ Marek Aureliusz /

Wplatam mizerne, słoneczne warkocze
w tęskne prześwity przekornej jesieni,
co chłoszcze deszczem, jak niebiańskim biczem
w swoim olśnieniu.

Z granatu nieba utkam wnet posłanie
dla błogich myśli, zagarniętych świtem,
niech blask księżyca tli się w nich rozkosznie,
bez zbędnych zgrzytów.

Głęboką nocą przejrzę się w Twej duszy,
może odmieni moją już jesienną.
Z poszumu wiatru wydobędę nuty
jakże odmienne.

I zatoniemy wśród harmonii dźwięków,
które wypełnią tak bezbrzeżną przestrzeń
serc w uniesieniu, sięgającym nieba
wśród gwiezdnych spojrzeń.

Jesiennym czółnem popłyniemy w głębię
uczuć powabnych jak pełnia księżyca,
by świat pobrzmiewał wciąż tembrem miłości,
w pełnym zachwycie.

Niech błogie dźwięki płyną wśród listowia,
co wciąż szeleści w rytmie naszych kroków,
by nas dowiodły do okruchów szczęścia
nawet w półmroku.

Będziemy brodzić wśród nich bezgranicznie,
wtuleni w myśli, co lukrują duszę,
nawet w szarudze, którą niesie jesień
w swej zawierusze.
/ T. M. Tarasek, 18 listopada 2016 r. /