"A mnie jest szkoda lata..."

Lato dżdżem odchodzi,
Malując ornamenty kropliste,
W głowie mej taką oto myśl rodzi,
By wspomnieć jego barwy soczyste.

Zielenią tkane łąk kobierce,
Upstrzone kwiatów mnogością,
Błękitne niebo, cieszące serce,
Ciepłe poranki tchnące radością.

Gwiaździste niebo w ich sreberka strojne,
Rozświetlające mroki swym blaskiem,
Noce ptasim śpiewem niespokojne,
Wschodzące słońce miłym brzaskiem.

Burze gwałtownie wodą płynące,
Tęcze pachnące ozonową siedmiobarwnością,
Ogrody pełnią swego piękna kwitnące,
Zakochani wpatrzeni w siebie z czułością.

Autor : Stanisław Zajdler