mój kościół...

1624 - Opat benedyktynów na Świętym Krzyżu, Bogusław Radoszowski, zakłada miasto Wierzbnik, na mocy przywileju króla Zygmunta III Wazy. nasz kościół parafialny

1626 - Tenże sam Opat buduje i wyposaża drewniany kościół pod wezwaniem Trójcy Świętej.

1681 - Opat benedyktynów Hieronim Jaksa Komornicki rozpoczyna budowę kościoła z miejscowego piaskowca. Budowa trwa 7 lat. Kościół jednonawowy z krótkim półkolistym prezbiterium, do którego przylega od północy mała zakrystia. Długość kościoła 19,40 m., szerokość 7 m. Kościół pokryty gontem. Strop płaski.

1688 - Erygowanie (utworzenie) parafii przez biskupa krakowskiego Jana Małachowskiego.

1741- Biskup Kunicki sufragan krakowski konsekruje (uroczyście poświęca) kościół w Wierzbniku pod wezwaniem Trójcy Świętej.

1881 - 1912 - Przebudowa kościoła przez ks. Pawła Kołdę. Dobudowano od strony północnej kaplicę św. Barbary, a od południowej kaplicę Matki Bożej Nieustającej Pomocy, powiększono długość kościoła do 36,5 m, szer.8,5 m., zbudowano wieżę i kruchtę. Od strony południowej zbudowano zakrystię. Zastąpiono strop płaski sklepieniem beczkowym.

1923 - Budowa drewnianego kościoła filialnego w Starachowicach pod wezwaniem Wszystkich Świętych w stylu góralskim wg projektu arch. Jana Borowskiego. 1937 – utworzenie odrębnej parafii Wszystkich Świętych.

1929 - 1937 - Gruntowna rozbudowa kościoła przez ks. dr Stefana Świetlickiego według projektu Stefana Szyllera z Warszawy. Dobudowano kaplicę Św. Trójcy od str. północnej i św. Andrzeja Boboli od str. południowej, zakrystię od strony wschodniej za głównym ołtarzem, powiększono kaplicę św., Barbary od str. północnej, oraz dobudowano nawy boczne od południa i północy.

1937 - 1951 - ks. Jan Lipiński kończy rozbudowę naw bocznych, instaluje ołtarze w kaplicy Św. Trójcy i św. Andrzeja Boboli.

1956 - 1979 - ks. Roman Ścisłowski porządkuje plac kościelny, otaczając go pięknym i trwałym ogrodzeniem. W kościele instaluje posadzkę marmurową, nowe organy, nową polichromię, złoci ołtarze złotem dukatowym, instaluje rzeźbione stacje Drogi Krzyżowej, w nawach bocznym wstawione zostają witraże świętych polskich.

W ostatnich latach swego życia buduje nową 3- kondygnacyjną plebanię o łącznej powierzchni 1115 m.kw. z kaplicą Matki Bożej. Buduje także dzwonnicę od str. wschodniej.

widok na nowy kościół

1984 - 1989 - Rozbudowa kościoła poprzez dobudowanie nawy od strony południowej według projektu prof. Wiktora Zina. Wystrój kościoła zaprojektował rzeźbiarz z Krakowa Mieczysław Stobierski. Rzeźbę w prezbiterium wykonał Jan rzeźbiarz Jan Wątor z Pcimia. Nowa część kościoła jest podpiwniczona. Dach z konstrukcji metalowej, pokryty blachą miedzianą. Sufit kościoła wyłożony deskami z modrzewia. W dolnym kościele odprawiają się w niedziele msze św. dla dzieci najmłodszych. Tam też spotykają się większe grupy parafialne.

2004 - Wymiana więźby dachowej na starym kościele, pokrycie blachą miedzianą, odnowione elewacje starego i nowego kościoła, położenie tynków silikonowych, założenie nowej instalacji odgromowej, zegar elektroniczny., wymiana płyt chodnikowych na kostkę.Całkowita długość wraz z kruchtą i zakrystia wynosi ok. 40 m. Wysokość do szczytu dachu 20 m. Wysokość wieży ok. 40 m. Kościół posiada 7 ołtarzy w stylu barokowym. W nawie głównej, w prezbiterium figura Pana Jezusa z odkrytym Sercem. Po prawej stronie ołtarz św. Antoniego Padewskiego; po lewej św. Stanisława bpa. We wschodniej stronie nawy lewej ołtarz Świętej Trójcy; w środku tej nawy ołtarz św. Barbary. W nawie prawej ołtarz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. W kaplicy od strony południowej ołtarz św. Andrzeja Boboli. Pośrodku nawy głównej, po lewej stronie ambona z czasów ks. Pawła Kołdy. Organy 20- głosowe.

Dzwony staliwne na wieży starego kościoła - dwa, wagi 300 i 500 kg , poświęcone w 1947 r. ( na miejsce zrabowanych przez Niemców).

Na dzwonnicy obok kościoła 3 dzwony spiżowe : duży (1452 kg) „Paweł-Piotr”, średni (918 kg) „Józef”, mały (540 kg) „Walenty”, konsekrowane 3.VI 1974 r.
Od chwili pierwszego, drewnianego kościoła (1626) i erygowania parafii (1688) aż do roku 1830 grzebano zmarłych na cmentarzu przykościelnym.