Dla kogoś kto odszedł..

Smutek przykrywa wigor życia – czarnym płaszczem słońce zasłania.
Kolory bledną – szarość ostaje ;
w bezradności chcesz trwać – gorzkie żale wypominać.
Spoglądając na innych – wyjścia szukasz;
ponure swoje myśli ukrywasz .
Miejsca znaleźć nie możesz – “szwendacz” ci się włączył;
rozmowa z innymi wygasła – “tłok” się wyłączył.
Ciszy pragniesz, więc spokoju szukasz;
naturę na nowo odkrywasz – spokój ducha zdobywasz.
Rozdrażnienie koisz – czas smutku mija;
rozluźnienie przychodzi – złe myśli omija .
Barwy nasyca – czerń znika;
czy smutek nigdy nas nie unika?