...zespół pałacowo-dworski w Mężeninie nad Bugiem...

„Początki Mężenina sięgają prawdopodobnie przełomu XIV i XV wieku. Jak głosi legenda, nazwa wsi pochodzi od rodu Mężyńskich, który w XV w. przybył z Mazowsza na te tereny. Była to niewielka włość szlachecka leżąca na Ziemi Mielnickiej województwa podlaskiego. W 1689 r. majątek odziedziczył Wiktoryn Kuczyński (razem z Hruszniewem, Górkami i Falatyczami). Z czasem Mężenin stał się ważną przystanią i punktem przeładunkowym zboża. Właścicielem folwarku na początku XIX w. był Michał Kobylski
Na nadbużańskiej skarpie znajduje się dawny dwór. Niestety nie zachował się w pierwotnym stanie i zatracił styl. Wszystko zostało gruntownie przebudowane - głównie po pożarze w 1936 roku. Poza ogólnymi danymi o istnieniu tarasów w budynku, nie można nic powiedzieć o jego dawnej regularnej kompozycji.
W 1925 roku Bank Ziemiański sprzedał majątek Towarzystwu Teozoficznemu z Warszawy (pełna nazwa: Wszechświatowe Zjednoczone Wolnomularstwo Polskie). Urządzono tam Ośrodek Kultury Rolnej oraz pensjonat dla członków towarzystwa. W okresie międzywojennym bywali tutaj: Władysław Sikorski, Janusz Korczak, Wanda Wasilewska, gen. Michał Karaszewicz. Na wczasy w ośrodku przyjeżdżało w sezonie ok. 200 osób. Cały park zabudowany był wtedy chatkami budowanymi na wzór chatek chińskich z trzciny i gliny, krytych słomą. Propagowano kulturę rolniczą: organizowano m.in. spotkania z fachowcami w dziedzinie rolnictwa i ogrodnictwa, organizowano występy teatralne, opiekę nad wiejskimi dziećmi. W latach 1936-38 Wanda Wasilewska napisała tu książkę "Ziemia w jażmie" i stąd uciekła do ZSRR. Spotkania masonów przerwała wojna.
Wokół dworu pozostałości parku krajobrazowego z okazami kilkusetletnich, wiekowych dębów, rosnących na tarasach rzecznych opadających do doliny rzeki Bug. Sądząc po rozmieszczeniu poszczególnych grup wiekowych drzew, najprawdopodobniej obszar ogrodów pochodzi z XVII lub XVIII wieku. Dwór położony był na południu parku. Przy wschodniej części zespołu dworsko-parkowego znajdowała się murowana brama wjazdowa, która prowadziła drogą parkową do budynku mieszkalnego. Na północ od bramy stała kuźnia, stelmachownia oraz chłodnia. Kiedy drzewa w parku były dopiero co posadzone, z okien dworu można było oglądać dolinę Bugu. Cały park otaczał drewniany płot. Na południu mieściła się część gospodarcza majątku, oddzielona od parku drogą powodziową, z której korzystali mieszkańcy wsi w czasie wylewów Bugu. Na początku lat 90. zespół dworsko-parkowy przejął Urząd Gminy w Platerowie.”