***

(…)
Złożył głowę na jej ramieniu, a ona ucałowała go w czoło. Trwali tak przez kilkanaście minut, ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Chwilę później do pokoju weszła pielęgniarka. Nie mogła ukryć zdumienia.
- Panie Kier?
- Tak? – zapytał, nie podnosząc głowy.
- Jest przesyłka…
- Powiedz, że zaraz przyjdę.
Pielęgniarka wyszła z pokoju.
- Przesyłka? – zapytała Sara.
- Pamiętasz, co powiedziałaś na pogrzebie twojej mamy?
- Mówiłam wtedy wiele rzeczy.
- Tak, ale powiedziałaś też , że szkoda, że ludzie przypominają sobie o kwiatach gdy jest już za późno. Zaraz przyjdę. – Wyszedł z pokoju, by po chwili wrócić z ogromnym bukietem stokrotek. Postawił je na stoliku przy jej łóżku.
- Uwielbiam stokrotki.
- Wiem o tym.
- Są prześliczne.
- Cieszę się, że ci się podobają, ponieważ trochę ich dla ciebie mam. – Odwrócił się w stronę drzwi i powiedział: - Dawajcie chłopcy.
Do pokoju wszedł mężczyzna z wózkiem pełnym kwiatów. Potem następny i kolejny. Sara uśmiechnęła się szeroko.
- Coś ty zrobił?
- Zdaje się, że w całym mieście nie ma już stokrotek. A może nawet w całym stanie. Tysiąc chyba się tu zmieści.
- Kupiłeś mi tysiąc stokrotek?
- Dokładnie tak.
- Wariat. – Była to najradośniejsza nagana, jaką kiedykolwiek słyszał.
Uśmiechnął się do niej.
Radość nie ustępowała z jej twarzy, gdy przez drzwi wchodzili kolejni dostawcy z naręczami kwiatów.
- Jak ci się udało to dzisiaj zorganizować? Przecież jest Wigilia.
- Pieniądze czasami się przydają.
- Stokrotki. Będą dobrze wyglądały na moim pogrzebie.
Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy Kiera.
- Nie mów tak. Proszę.
Kwiaty przykrywały prawie każdy wolny centymetr powierzchni pokoju. Sara ścisnęła dłoń męża najmocniej jak mogła.
- Jak mogę ci pomóc? – zapytał.
- Opiekuj się naszym synem.
- Obiecuję.
(…)


To fragment pięknej, wzruszającej książki „Stokrotki w śniegu” (autor: Richard Paul Evans)
Polecam!