Jesień w Parku Grabiszyńskim

Liście zbielale od troski płoną w jesiennym słońcu,
purpurowe świecidełka na sękatych gałęziach
nie trwają dłużej niż podmuch wiatru.

Szelest jesiennej mowy w krętych żyłach drzew,
rośnie z każdym opadającym liściem.

Drzewa jak ciężkie meble w starym salonie
wierzą w swoją użyteczność,
dumne z czystej linii stołu
ukrytej w krawędziach pnia.

Ciała zdrewniałe od srogich wiatrów,
kruche jak suche gałęzie w wielkim lesie,
starcy wierzą w swoją użyteczność
dumni z tajemnych soków życia w korzeniach stóp.

Drewniani mędrcy kroczą niewzruszenie,
ściskają laskę na jesiennym spacerze
w purpurowych promieniach bladego słońca.
Iwona Opoczyńska