(0)
Wraz z przyjęciem przez Polskę chrześcijaństwa w 966 roku, na Świętym Krzyżu wzniesiono pierwszą świątynię pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej. Historyk Polski Jan Długosz stwierdza, że w 1006 r. na Świętym Krzyżu założony został także klasztor benedyktyński. Na miejscu „powstał klasztor, wzniesiony z kamienia przez króla Bolesława Wielkiego, pierwszego króla Polski, w którym drzewa Krzyża Pańskiego znaczna znajduje się cząstka niosąca ludziom dobrodziejstwa, tu pozostawiona przez św. Emeryka, syna św. Stefana, króla Węgier, za zaleceniem anioła widzeniu” /Jan Długosz, Roczniki czyli Kroniki... s. 156-157/. Powstanie klasztoru na Świętym Krzyżu jest blisko związane jest z osobą św. Emeryka, królewicza węgierskiego i obecnością w tym miejscu Relikwii Krzyża Świętego.
Fakt ten został ujęty w pewną legendę. Św. Emeryk (węg. Szent Imre) był jedynym synem Stefana I, króla Węgier i następcą tronu. Od najmłodszych lat brał udział w objazdach kraju, obradach z dostojnikami państwa i wyprawach wojennych, przez jego ojciec przygotowywał go do przyszłych obowiązków monarchy. Za czasów pierwszego króla Polski Bolesława Chrobrego św. Emeryk przybył do Polski na grób św. Wojciecha. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, jako rękojmię bezpieczeństwa, na podróż zabrał ze sobą mały relikwiarz z cząstką Krzyża Świętego. W czasie drogi Emeryk brał udział w polowaniu w tutejszych górskich lasach. W pogoni za jeleniem miał widzenie anioła, który prosił go, by na Świętym Krzyżu zostawił Relikwię Krzyża Świętego, co też osobiści uczynił. Udał się na Łysą Górę i klasztorowi tudzież braciom Św. Benedykta ofiarował Święty Krzyż, który nosił.
W ten oto sposób Relikwie Krzyża Świętego, które pochodziły z Ziemi Świętej przez Rzym i Węgry dostały się na Święty Krzyż, zaś sam Święty Krzyż stał się pierwszym i najstarszym sanktuarium na Ziemiach Polskich.
Najdawniejsza i nieprzerwana tradycja benedyktyńska sięgająca XI wieku wspomina o obecności w tym miejscu Relikwii Krzyża Świętego, które stały się sercem, magnesem i najcenniejszym skarbem tego miejsca i przyczyniły się do powstania pasyjnego i narodowego sanktuarium. Tutaj przychodziły liczne rzesze pielgrzymów i pokutników w tym królowie, kardynałowie, biskupi, dobrodzieje klasztoru, sławne rody polskie, nade wszystko zaś prosty lud, aby przed Relikwią Krzyża Świętego, krzyża na którym Jezus umierał na Kalwarii, rozważać mękę Pańską i składać swoje troski, prośby, dary i dziękczynne wota.
dodane na fotoforum:
