(0)
Bł. Wincenty Kadłubek urodził się ok. 1150-1160 roku
w Karwowie koło Stopnicy niedaleko Sandomierza.
Po studiach uniwersyteckich w Paryżu, jako jeden z pierwszych Polaków, uzyskał tytuł “magistra” (doktora). Ok. 1186 roku w Sandomierzu została erygowana i uposażona kapituła, w skład której wszedł Mistrz Wincenty. Funkcję prepozyta kolegiaty p.w. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
w Sandomierzu pełnił przez blisko 22 lata. Przy kolegiacie założył szkołę parafialną, w której był również wykładowcą. Za namową króla Kazimierza Sprawiedliwego, Wincenty Kadłubek opisał dzieje narodu w “Kronice Polskiej”.
W 1207 roku (po śmierci krakowskiego biskupa Pełki) po raz pierwszy dokonano wyboru biskupa na mocy nowego prawa kanonicznego. Został nim Wincenty Kadłubek. Wybór ten został zatwierdzony przez Papieża Innocentego III bullą z dnia 18 marca 1208 roku, zaś konsekracji Mistrza Wincentego na biskupa dokonał arcybiskup gnieźnieński Henryk Kietlicz.
Biskup Wincenty Kadłubek brał udział w synodach i zjazdach, na których radzono o reformie w Kościele polskim. W roku 1215 brał udział w soborze Laterańskim IV, na którym wprowadzono obowiązek rocznej Spowiedzi
i wielkanocnej Komunii świętej jak również zaostrzono przepisy odnośnie małżeństwa i celibatu kapłanów. Po powrocie z Rzymu, Mistrz Wincenty jeszcze przez trzy lata (jako biskup) wprowadzał uchwalone na soborze reformy.
Wincenty Kadłubek darzył szczególną sympatią surowy zakon cystersów. Będąc prepozytem kolegiaty sandomierskiej darował w 1206 roku klasztorowi
w Sulejowie dwie wsie co potwierdził jako biskup krakowski w1208 r., opactwu w Pokrzywnicy (Koprzywnicy) darował wieś, zaś opactwu w Brodnicy (Jędrzejowie) nadał w 1210 roku przywilej pobierania dziesięcin z trzech wsi.
W roku 1218 zrzekł się godności biskupa i urzędu i za zezwoleniem papieża Honoriusza III wstąpił do zakonu cystersów w Brodnicy (dziś Jędrzejowie).
obraz bł. Wincentego Kadłubka
z ołtarza w Bazylice Katedralnej
w Sandomierzu
Po pięciu latach surowego życia w opactwie w Jędrzejowie zmarł 8 marca 1223 roku. Grób Wincentego Kadłubka nawiedzili m.in. książę Konrad Mazowiecki, król Kazimierz Wielki, król Kazimierz Jagiellończyk ze swoją matką królową Zofią, Jan Długosz, prymas Stanisław Karnkowski, kanclerz koronny Jan Zamojski i wielu innych dostojników.
W XV wieku powstał hymn w którym po raz pierwszy nazwano Wincentego “błogosławionym”. 26 kwietnia 1633 roku otwarto jego grób i stwierdzono, iż ciało pozostało prawie nienaruszone. Fakt ten przyczynił się do większego rozbudzenia jego czci. Wybudowano specjalne mauzoleum w którym 19 sierpnia 1633 roku umieszczono ciało biskupa-mnicha. Napis na mauzoleum brzmiał: “ Tutaj spoczywa w pokoju cud pokory chrześcijańskiej, czcigodny sługa Boży, Wincenty Kadłubek”.
Za zgodą biskupa krakowskiego Piotra Gębickiego na grobie wystawiono ołtarz.
Rozpoczęty w 1680 roku proces kanoniczny został przerwany. Powodem były trwające w Polsce wojny
i zamieszki. W 1764 roku Kongregacja Obrzędów kult oddawany Wincentemu “od niepamiętnych czasów” zatwierdziła. Papież Klemens XIII podpisał dekret beatyfikacji, której wielkie uroczystości odbyły się w Jędrzejowie w 1765 roku.
Po kasacie opactwa cystersów w 1819 roku kult błogosławionego Wincentego zaczął zamierać. W 1913 roku powstała parafia. Jej pierwszy proboszcz Stanisław Marchewka rozbudził na nowo kult błogosławionego Wincentego.
W roku 1945 do opactwa w Jędrzejowie powrócili cystersi, gorliwie czcząc cześć biskupa-zakonnika.
W 1961 roku obchodzono uroczyście 800-lecie urodzin błogosławionego Wincentego. W 1964 roku przypadła rocznica 200-lecia beatyfikacji, która została uświetniona udziałem Episkopatu Polski z kardynałami Stefanem Wyszyńskim i Karolem Wojtyłą na czele.
dodane na fotoforum:
