(2)
W archiwum Kapituły Katedralnej zachował się oryginalny dokument lokacyjny miasta Sandomierza z 1286 roku. Obecnie jest on wyeksponowany w Muzeum Diecezjalnym, mieszczącym się w Domu Długosza w Sandomierzu.
Dokument lokacyjny miasta Sandomierza został wystawiony w 1286 roku przez księcia Leszka Czarnego. Na jego podstawie osadnictwo z rejonu kościoła pw. św. Jakuba oraz św. Pawła przeniesiono na obecne wzgórza miejskie.
Miasto zostało lokowane na prawie magdeburskim. Wspomniany przywilej umożliwiał tutejszym mieszkańcom prawo składu towarów wraz z obowiązkiem zatrzymywania się wszystkich kupców podążających na Węgry i Ruś. Mieszczanie sandomierscy posiadali także prawo do pobierania cła od przepraw, kontroli żeglugi rzecznej oraz budowy stałego mostu na Wiśle. Miasto nabyło ponadto przywilej bicia własnej monety. Zgodnie z dokumentem lokacyjnym, kościołem parafialnym została wówczas obrana świątynia pw. św. Piotra (nieistniejący już kościół znajdował się w sąsiedztwie budynku Collegium Gostomianum).
Z zapisu dokumentu lokacyjnego wynika sugestia, jakoby ówczesny Sandomierz już wcześniej posiadał akt lokacyjny, nadany prawdopodobnie przez księcia Leszka Białego. Wówczas gród miejski rozlokowany był na wzgórzach obok kościołów pw. św. Jakuba i św. Pawła. Jednakże wcześniejszy dokument nie zachował się do nowożytnych czasów. Prawdopodobnie został zniszczony podczas najazdu tatarskiego. Akt lokacyjny przez wieki przechowywany był w archiwum Kapituły Katedralnej. Zachował się w dość dobrym stanie. Brakuje jedynie pieczęci księcia Leszka Czarnego.
dodane na fotoforum:
