Szczecin - Zamek Książąt Pomorskich

Kto wjeżdża do centrum Szczecina mostami nad Odrą, widzi górujący nad nim czerwony masyw gotyckiej katedry i jasnoszarą, wyniosłą sylwetę renesansowego zamku z zielonymi hełmami wież, dawną siedzibę książąt z pomorskiej dynastii Gryfitów.
Ponad pół tysiąca lat Gryfici władali ziemiami nad południowym Bałtykiem, leżącymi po obu stronach Odry, od terenów, które rozciągają się na zachód od wyspy Rugii, po Pyrzyce na południu i miasto Lębork na wschodzie. Tak wyglądało Księstwo Pomorskie, którego ostatni władca, Bogusław XIV, zmarł bezpotomnie w roku 1637, podczas wojny 30-letniej. Traktat westfalski (1648), który tę wojnę kończył, podzielił księstwo; część zachodnią, z Wolinem i Szczecinem, objęła na sto lat niemal Szwecja, część wschodnią, ze Stargardem, Koszalinem, Słupskiem - Brandenburgia.
W 1705 r., gdy w Polsce trwały perturbacje o tron, na zamku w Szczecinie zamieszkała królowa Katarzyna Leszczyńska z córką, a w 1711 r. dołączył do nich król Stanisław Leszczyński. W 1720 r., w wyniku układu pokojowego kończącego wojnę północną, Szczecin objęły Prusy. Na zamku zamieszkał później dowódca szczecińskiego garnizonu, gen. von Anhalt-Zerbst, którego córką była księżniczka Zofia Augusta, późniejsza caryca Rosji, Katarzyna II. W 1752 r., w skrzydle muzealnym zamku, król Prus Fryderyk Wielki założył mennicę.
W 1944 r. alianckie naloty dywanowe zniszczyły zamek. W 1945 r. Szczecin objęła Polska. W 1946 r. przystąpiono do robót zabezpieczających zamek, odkrywając m.in. kryptę książęcą. W 1948 r., na dziedzińcu, zaczęły się badania archeologiczne. W latach 1958-1980 zamek został odbudowany na planie renesansowej siedziby książęcej.