Pną się ku niebu sosen szeregi.

Taki wiersz znalazłem w internecie, spodobał mi się:
"Pną się ku niebu sosen szeregi
Śmigają w górę świerczki młode
Jużci obniosła woń igliwia drzewa
By wsławić las lity
Obnażyć gęstwinę

Patrzał bór jeziora swego okiem
W zwierciadle nieba płyną chmury
Jużci tchnął wiatr, zakołysał toń wody
Uderzył o brzegi
Rozpierzchnął obłoki

Zaś gdzie trzciny, rybak siedział stary
Nie ryby w sieci łapał, lecz chmury
Wzdychał on ciężko, gdy ryb brakło w kłomiach
Bo żywił rodzinę
A sam chodził głodny

Wtem zachwiana codzienność została
Bo oto niebianin las zbudził
Wyrwał też ze snu spokojne jezioro
Wzrok rybaka zgarnął
I troski mu zgubił

Po jeziorze dryfował i olśnił
Nie tyle rybaka, co niebo
Wymalował na zwierciadle fal łuki
Pierzem słońce błysło
I zaćmiło głębię

Pokłoniły się świerczki i sosny
Wstrzymał wiatr swój oddech na chwilę
Wpół zgięte trzciny również pokłon dały
A rybak zapomniał
O sieciach znaczeniu

Wstrzymał malarz swego pędzla czary
Ucichła muzyka pieśniarza
Poeta słów zapomniał oniemiały
Również jego pióro
Odmówiło wiersza

Ileż ta chwila piękna mieć musiała
Skoro niebianin ów zuchwały
Nie dość, że sztukę ważył się zatrzymać
To jeszcze czas wstrzymał
Jednym skrzydeł drgnięciem"