"...dumny na błękitnym niebie..."

podpłynął najbliżej jak mógł
nie bojąc się konsekwencji
dotyku uniknął wydając dźwięki
powstrzymał tak nagle dłonie
skierowane w stronę piękna
zniechęcił swą nieopisaną dumą
w pamięci umysłu zapisał siebie
jako dostojność wśród ptaków
król na tafli małego jeziora
rozłożył na błękitnym niebie
skrzydła wznosząc życie ponad
wszystko co otacza ludzkość

Radosław Tumilewicz