"...niewiele płatków..."

wzdłuż leśnej drogi roztopiony puch
drogę do rzeczywistości wskazywał
niechętnie odwracałem spojrzenie
brnęło za podmuchem wiatru

udawałem się w towarzystwie drzew
otulonych białym puchem zimy
cud podziwiałem obserwując czas
zabierał chwile skradzione sercem

odzyskałem rozpoznając kształty
płatków na dłoni niewiele miałem
w uścisku natury moment chłodu
oswobodził mnie z kajdan życia
17:48 R.T. 14.01.2013