Pragnienie

Człowiek to takie dziwne urządzenie.
No właśnie. Często zastanawiam się dlaczego stworzono mnie na wzór jakiegoś tam "człowieka"

Stoję gdzieś na nieznanym mi parkingu (pauza), niby powinienem teraz spać aby
nabrać sił do pokonywania dalszych kilometrów, ale...
No właśnie, to ale... ;)
Normalny człowiek pędzi za kasą i robi wszystko aby mieć jej jak najwięcej, a
przynajmniej tyle, aby nie bać się jutra.
A ja? A ja nie umiem jej gonić...
Siadam na koi, układam jakieś tam papiery dostaw, a myślami jestem już poza tą wielką jeżdżącą puszką.
Widzę wodę, żaby kąpiące się w niej i rechoczące się z mojej dziwnej miny,
widzę moje ptaki, które czają się tuż obok.
Widzę też coś niepokojącego, to świadomość, że my jako ludzie jesteśmy tylko niewolnikami, którzy dali się zniewolić przez samych siebie.
Taka wizja przyszłości nie jest lubiana przeze mnie;(
Po krótkiej chwili zamyślenia przychodzi otrzeźwienie.
To piękny widok zachodzącego słonka obudził mnie z zamyślenia nad..., daje
dzisiaj niesamowity spektakl artystycznej duszy natury.
Patrzę i podziwiam kolory, staram się rozszyfrować co też chmurki narysowały.
Cienkie linie poprzeplatane mniej lub bardziej siecią kolorowych odcieni, ona musi być kimś wyjątkowym.
Takie rysunki nie wychodzą ot tak, to musi być wyrzucone z rąk artysty bajeczna wizja piękna.
Ech..., a czegoś nie wziął aparatu?
Heh, na to pytanie odpowiedziała mi nasza matka, rzucając coś na tło różowo-czerwonej poświaty zachodzącej gwiazdy. Lot i układ bardzo znajomy :)))
To czapla!!! Siwa!!!
Cholera, co ja tu robię, nawet tu mnie znalazły :)
Taak, .a gdzie mój aparat? Niestety nie ma go:(
To byłby mój obraz, namacalny obraz moich wspomnień z nieznajomego parkingu.
Takie widoki zawsze zostają tam gdzieś w środku, więc nie jestem aż taki rozczarowany brakiem aparatu.
Ale pragnienie posiadania czegoś więcej niż tylko wspomnienie pozostaje gdzieś tam u nas w środku.
Cóż za złośliwość losu, nie dość, że zaczyna się powrót czegoś, co nie tak dawno przeżyłem i co nie należało do czegoś miłego. A tu ktoś daje mi widok pełnej artystycznej duszy, ale ten widok, nie jest wschodem, lecz zachodem.
Co to ma oznaczać?
Ale zaraz przyroda daje mi nadzieję, wyciąga swe koło ratunkowe, to mój ptak,
wymarzony widok, lecz jak dalej mam postąpić? Hmm, nie wiem:(
Stanąłem w aucie, coś tam zaczynam robić i..., no nie, znieruchomiałem, tuż obok mojego auta widzę jak spaceruje sobie lisek:)))
Wpatruję się w niego z niedowierzaniem, cóż za chytrusek, nie dość, że przebiegły to jeszcze bezczelny:))
No nie, taki widok nie może inaczej zadziałać, taki widok może tylko poprawić
humor.
I poprawił ;), uśmiechałem się do siebie.
Pragnąc aby pozostał jak najdłużej przed moimi oczami:)
Jednak lekkim krokiem odchodzi ode mnie. Zbliżył się do jakiejś białej reklamówki trącił noskiem, poprawił, łapką spojrzał w moją stronę, to znowu wsadził swą sympatyczną mordkę w reklamówkę, potrząsnął.
Chyba nic nie znalazł, ponownie podniósł łepek w moją stronę, chwilę popatrzył
zachęcając tym spojrzeniem do zabawy w podchody.
Odchodzi;( Znowu przystanął, obrócił jeszcze raz łepek jakby dając znak.
Choć za mną niby człowieku.
Cóż, pragnienie pragnieniem, a rzeczywistość mówi mi swoje.
Jestem tylko człowiekiem, który tak jak ten lisek ma swoją rodzinę, znajomych za którymi tęskni, ale tęskni też za swoimi zwierzątkami, ptakami, liskami, sarenkami, bobrami, wydrami...
Ale pierwszeństwo zawsze będzie w tym kole gdzie posadziła mnie Pani natura:)
Pozdrawiam serdecznie.
https://jedrek65.wrzuta.pl/audio/6kcArHXwxXV/angelo_-_badalamenti___fallin

Na zdjęciu Bocian czarny (hajstra) (Ciconia nigra)