Pierwsze uczucia, to kwiaty wiosenne,
Co się własną upajają wonią:
Przed żywszym blaskiem jeszcze w cień się chronią
I wierzą jeszcze w swe trwanie niezmienne.
Po nich, ach! inne stubarwne, płomienne,
Znów zakwitają i za słońcem gonią:
Wiedzą, że zwiędną, więc czasu nie trwonią
I gaszą tylko pragnienia codzienne.
A później znowu wspomnień astry blade
Wschodzą samotne na schyłku jesieni,
I chcą trwać tylko i walczą z ulewą,
Widząc w około martwość i zagładę,
A w końcu jeden cyprys się z zieleni,
Ponure, smutne rezygnacji drzewo.
Adam Asnyk
anilah 2008-03-29
Serce i oczy radują się takim pięknym widokiem :)
monia32 2008-03-29
bardzo piękne zdjęcie :) pozdro
jantaria 2008-03-29
No widzisz... Już Asnyk pisał "ach" :)
Powtórzę więc za Nim... Ach! I dodam od siebie... Och!
Przepiękne kwiaty, tak niebiesko u Ciebie i wiosennie... Ślicznie!
digit1 2008-03-31
Przepiękne kwiatuszki, Jezioranko! Wspaniały wiersz. Zdjęcie super. Brawo!
(komentarze wyłączone)