(15)
https://youtu.be/vMgciGd5Mgc
Wacław Kowalski urodził się na Kresach Wschodnich w mieście Gżatsk (od 1968 nosi nazwę Gagarin). Dzieciństwo i młodość spędził w miejscowości Gnojno, gdzie mieszkał wraz z rodzicami i 3 siostrami.
W czasie I wojny światowej ojciec Kowalskiego, który był kowalem wraz z rodziną został zabrany przez wojska rosyjskie na wschód, dlatego też aktor urodził się na Kresach.
Rodzina Kowalskich wróciła do Gnojna dopiero po zakończeniu wojny.
W 1937 ukończył Seminarium Nauczycielskie Leśnej Podlaskiej i podjął pracę w Instytucie Pedagogiki Specjalnej.
Po wojnie rozpoczął studia w łódzkim Konserwatorium Muzycznym, marząc o karierze śpiewaka operowego. Przebywając wówczas w Łodzi zgłosił się jako statysta do Teatru Wojska Polskiego.
Tam wypatrzył go Leon Schiller i powierzył mu niewielką śpiewającą rólkę. Tak rozpoczęła się jego przygoda z aktorstwem.
W 1946 zadebiutował na dużym ekranie epizodyczną rolą, śpiewaka z gitarą w pierwszym powojennym polskim filmie Zakazane piosenki.
W 1951 zdał egzamin eksternistyczny. W latach 1948-55 występował w Łodzi; w Teatrze Pinokio (1948-49) i w Teatrze Nowym (1949-55). W 1955 przeniósł się do Warszawy grając kolejno w: Teatrze Klasycznym w latach 1955-69, Teatrze Polskim w latach 1970-77 i Teatrze na Woli w latach 1977-81.
Z filmem związał się na dobre w latach 50. Największą popularność i uznanie przyniosła mu rola Kazimierza Pawlaka w komediowej trylogii Sylwestra Chęcińskiego, na którą składają się filmy: Sami swoi (1967), Nie ma mocnych (1974) oraz Kochaj albo rzuć (1977). Stworzył w nich niezapomniany i chyba najsłynniejszy w historii polskiego kina duet z Władysławem Hańczą. Kolejną słynną rolą Kowalskiego, która spotkała się z ogromną popularnością jest dozorca Popiołek w serialu Dom Jana Łomnickiego. Ponadto zagrał w przeszło 100 filmach i serialach telewizyjnych, kreując zwykle role drugoplanowe i epizodyczne jednakże niezwykle wyraziste.
W 1988 otrzymał nagrodę Wiktora dla napopularniejszej postaci TVP.
Trudno zapomnieć *Konusa*
W ubiegłym roku spotkaliśmy się z Nim (i Kargulem) na festiwalu w Lubomierzu.
Do dziś nas bawi i budzi refleksję swoimi rolami.
Żródło:Wiki-Margoz.
