(2)
'' Taniec ''
Szumiąc rytmicznie w drzew koronach,
i wijąc się między liściami,
wybija wiatr odwieczną melodię,
porusza zastygły świat talentami.
Kłania się nisko, by z radością powstać,
zadowolony jest sam z siebie.
Ptaki na gałęziach przysiadły wygodnie,
stroszą pióra, gestykulują skrzydłami
i jak pawie dumne nadymają piersi.
Śpiewają pięknie w rytm wiatru melodii
a głos ich na wszystkie strony rozbrzmiewa.
Motyle w tańcu z gracją płynąc po niebie
i zalotnie uśmiechając do siebie,
muskają lekko skrzydłami wzajemnie.
Na ucho jeden drugiemu szepcze,
tajemnice powierza i opowieści snuje
O krainach przebytych,
mlekiem i miodem płynących,
wodach wzburzonych na oceanie,
skarbach i dziwach poznanych w podróży.
Zachwyca się jeden, oburza drugi,
trzeci przemilczał znacząco.
Wiatr się poplątał, nuty pogubił
ptakom głos w piersiach utkwił.
Słońce niebo ogniem piekielnym oblało,
kaskady czerwieni wylewa na ziemię.
Ucichła muzyka wiatru przecudna,
więc przysiadł zmęczony pod drzewem.
Ptaków popisy ustały i taniec motyli skończony;
Każde stworzenie poszło w swą stronę.
Wiatr tylko znużony pomyślał w milczeniu,
ucieszył się dniem spędzonym,
posłał uśmiech kojący gdzieś hen daleko
i w marzeniach zasnął zatracony...
