(1)
/Asnyk Adam/
Marzenie poranne
Siedziała w ogrodzie w pół świetle
w pół cieniu
Przy blasku wschodzącej jutrzenki
Wśród ciszy porannej oddana marzeniu Słuchając słowika piosenki.
Marzyła o szczęściu miłości - tak trocha. Bo o czymże możnaby innym?
Wszak każda dziewczyna choć jeszcze nie kocha
Marzeniem się bawi niewinnym.
Tęsknota, niepokój i dziwne żądania Nieznanych a słodkich upojeń
Budziły w jej sercu odblaskiem świtania Girlandy tęczowych urojeń.
I piła skwapliwie te wonie,
te fale powietrza,
co pierś jej wznosiły
I mocniej błyszczały jej ustek korale
I żywiej się oczy paliły.
Patrzyła na kwiaty co jasne z uśmiechem Skłaniały kielichy miłośnie
I dzieląc się wonnym rozkoszy oddechem Szeptały o szczęściu i wiośnie.
Widziała konwalię dziewiczą jak drżała
łzy lejąc z drobnego kielicha
w objęciach wietrzyka,
a choć tak nieśmiała.
Jednakże coś pragnie i wzdycha
A dalej narcyzy tak piękne, urocze...
Że muszą samotne pozostać -
Więc główki zwiesiły nad wody przeźrocze, Ścigając odbitą w niej postać.
Tam znowu fiołki kryjące się w trawie... Tak dobrze tej cichej rodzinie!
Nie myśli o próżnej wielkości i sławie
Lecz żyje dla siebie jedynie.
Tak marząc o kwiatach i tonąc
w marzeniach
Oparła na ręku głowę i chmurki śledziła
w słonecznych promieniach
To srebrne, to wszystko różowe.
Wtem widzi zdziwiona że z słońca promieni,
W jej oczach gmach staje złocisty
z kopułą szafirów z ścianami z zieleni
A cały jak kryształ przejrzysty.
Kolumny - to palmy, splecione w arkady Przez liany i bluszcze wiszące
Schodami - srebrzyste ściekają kaskady Posadzką - mozaiki lśniące.
I widzi strwożona jak kwiatów kielichy Ludzkimi ją mierzą oczami
I widzi rój sylfów skrzydlaty i cichy
jak igra w powietrzu z tęczami.
A jeden z narcyzów rosami wilgotny
w pięknego młodzieńca się zmienia
Lecz skrzydeł nie dostał i usiadł samotny nad brzegiem srebrnego strumienia.
I widzi wzruszona jak wiatrom się skarży Że nie ma na świecie nikogo...
I słyszy westchnienia i w myślach się waży
a tak jej smutno i błogo
Nad litość nic nie ma na ziemi świętszego. Więc litość skłoniła dziewczynę że wstała powoli i podeszła do niego
Zapytać o smutku przyczynę.
Słyszała jak przez sen wyrazy namiętne
Co śpiewnym pieściły ją echem
I oczy widziała tak piękne a smętne
że odejść byłoby ach grzecham.
Słyszała jak mówił
Ty jesteś wybraną by nowe ukazać mi życie i duszę na wieczną tęsknotę skazaną w niebiańskim pogrążyć zachwycie.
Ty jedna ach możesz na ziemi ty jedna
Odnaleźć mi nieba podwoje twa miłość nam władzę cudowną wyjedna i skrzydła dostaniem oboje.
To wszystko słyszała jak w sennym marzeniu uciec i zostaćby chciała
aż wreszcie uległa słodkiemu wzruszeniu
i rękę nieśmiało podała.
Podała i nagle spostrzegła z podziwem
że lecą oboje dłoń w dłoni złączeni swych skrzydeł tęczowym ogniwem
w obłoku jasności woni.
A wszystko się przed nią roztapia w blask słońca pierś sama oddycha rozkoszą. Kraina cudowna bez końca bez końca
a skrzydła ją w górę unoszą...
I płyną wciąż razem w błękitne etery po szlakach przestrzeni gwiaździstych
a pieśni nadziemskie śpiewają im sfery
o ducha pragnieniach wieczystych.
Więc czuję że serce wyrywa się z łona
że nadmiar uczucia pierś tłoczy
wśród jasnych błękitów gwiazd złotych Stęskniona na niego podniosła swe oczy
I wzrokiem spoczęła w młodzieńca spojrzeniu co serca płynęło falami.
I w sennej ekstazy bezbrzeżny pragnieniu Ust jego dotknęła ustami.
Wtem wszystko przepada i widzi o dziwy
Świat jasnych urojeń zniknony
I siebie zmienioną w krzak brzydkiej pokrzywy a młodzian stał w oset zmieniony.
W rozpaczy i wstydzie chce płakać...
Nie zdoła co będzie nieszczęsna robiła Wtem słyszy z radością że matka ją woła
I nagle się ze snu zbudziła.
I poszła zapytać do matki co znaczy sen dziwny o takiej przygodzie.
A matka z uśmiechem swej córce tłumaczy że marzyć nie trzeba
w ogrodzie.
:))
