(2)
Wyciągam ręce do całego świata,
by zobaczyć blask nadziei,
biegnę cały czas do tego światła,
co ma moje życie rozpromienić.
Biegnę ale już sił mi brakuje,
po chwili zmęczenia upadam,
już raczej nadziei nie odbuduję,
choć ją ponownie układam.
Ciemny tunel, w którym teraz jestem,
sprawia, że coraz bardziej się boję,
ciszej i spokojniej bije moje serce,
bezradne stały się moje dłonie.
Brak światła sprawia,
że zaczęły płynąć z moich oczu łzy,
choć staram się opanować
ten paniczny, dziwny strach.
To i tak nagle szare
i smutne stały się dni
i bardziej zamknięty s
tał się mój świat...
Więc w pośpiechu szukam nadziei,
dzięki, której zobaczyłabym światło,
bo bym chciała ją w życie wcielić
ale jeszcze jest jej zbyt mało.
Gdzie jest to światło spojrzenia,
niech rozbłyśnie już nade mną,
bo już nie wiem gdzie jest nadzieja
a w tunelu nadal jest ciemno.
/A.Daukszewicz/
