Ile człowiek potrafi znaleźć w sobie sił
by zniszczyć spokój, odebrać uśmiech...
A później drwiąc, myśli
że śmieje z nim się cały świat...
Lecz myli się...
On tylko patrzy w lustro...
Ile człowiek potrafi znaleźć w sobie zawziętości,
gdy chodzi o cudze szczęście...
Bo nic z taką łatwością się nie burzy
jak domki z kart,
które ludzie budują przez całe swe życie...
Ile
człowiek jest w stanie zniszczyć,
nic tym samym nie budując...?
Ile
pracy musi włożyć w coś,
co doda smutku innym...?
Ile
musi włożyć w to własnego czasu...?
Jak słabi są ci ludzie,
których siła sięga nienawiści,
a zaczyna się na ciągłym wpatrywaniu się
we własne krzywe oblicze...
Jak nieudolna jest ich zawziętość,
która rozdrapuje cudze rany
i wykrada ludzkie szczęście...
Samotni, pełni złudzeń,
zabijają czas, zabijając radość innym...
Szczęścia nie można zbudować na innym nieszczęściu...
Nie można zniszczyć świata,
by nie patrzeć...
Wtedy nie będzie już nikogo
do kochania...
A przeciaż człowiek tylko tego szuka
w tym całym zamieszaniu,
które tworzy życie...

Pewnie można wiele znieść...ale by odpowiedziec na nie, trzeba wielu słów...
Bo człowiek potrafi zrobić o wiele wiecej
by coś zniszczyć niż by coś zbudować...
Długo by o tym mówic czy pisać...