(6)
Posyłam kwiaty!
Posyłam kwiaty - niech powiedzą one
To czego usta nie mówią stęsknione
Co w serca mego zostanie skrytości
Wiecznym oddźwiękiem żalu i miłości
Posyłam kwiaty niech kielichy skłonią
I prószą srebrną rosą jak łezkami
Może uleci z ich najczystszą wonią
Wyraz drżącymi szeptany ustami
Może go one ze sobą uniosą
I rzucą razem z woniami i rosą
Szczęśliwe kwiaty im wolno wyrazić
Wszystkie pragnienia i smutki i trwogi
Ich wonne słowa nie mogą obrazić
Dziewicy choć jej upadną pod nogi
Wzgardą im usta nie odpłacą skromne
Najwyżej rzekną
Słyszałem - zapomnę
Szczęśliwe kwiaty mogą patrzeć śmiałe
I składać życzeń utajonych wiele
I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny
Zanim z tęsknoty uwiędną serdecznej
/Adam Asnyk/
