Bajka o miłości...
Po cichej uliczce wielkiego miasta szedł sobie drobny staruszek,
powłócząc nogami w pozno-jesienne popołudnie.
Zeschłe liście przypominały mu każde przeszłe lato.
Przed sobą miał długą, samotną noc
w oczekiwaniu na kolejny czerwiec.
Aż nagle w stercie liści w pobliżu sierocińca,
mała kartka papieru zwabiła jego wzrok.
Zatrzymał się więc i podniósł ją trzęsącymi się dłońmi.
Czytając dziecinne literki, starzec wybuchnął płaczem,
bo słowa paliły jego wnętrze niczym piętno.
"Kimkolwiek jest ten kto to znalazł,
niech wie że go kocham.
Kimkolwiek jest ten kto to znalazł,
niech wie że go potrzebuję.
Nie mam nawet z kim zamienić słowa.
Więc ten kto to znajdzie niech wie że go kocham!"
Oczy staruszka spoczęły na budynku sierocińca
i dostrzegły małą dziewczynkę z nosem smętnie przyklejonym do szyby.
I wiedział już że wreszcie znalazł przyjaciółkę,
więc pomachał do niej i posłał jej jasny uśmiech.
Oboje wiedzieli też że spędzą zimę razem
naśmiewając się z deszczu i śniegu.
Naprawdę spędzili zimę razem,
śmiejąc się z niepogody rozmawiając przez płot
i obsypując się drobnymi podarkami
które dla siebie zrobili.
Staruszek rzeźbił dla niej przepiękne zabawki, dziewczynka zaś rysowała mu obrazki na których piękne panie spacerowały w słońcu i zieleni drzew
i oboje dużo się śmiali.
Lecz dnia pierwszego czerwca dziewczynka podbiegła do płotu by pokazać starcowi swój nowy rysunek,
a jego tam nie było.
Przeczuwała jakoś że on już nie wróci,
pobiegła więc do pokoju wzięła kredki,papier i napisała
"Kimkolwiek jest ten, kto to znalazł,
niech wie że go kocham.
Kimkolwiek jest ten kto to znalazł
niech wie że go potrzebuję.
Nie mam nawet z kim zamienić słowa
Więc ten kto to znajdzie niech wie że go kocham!"

OJ ZIMOWO,ALE CIEPLUTKO POZDRAWIAM!