http://www.yazgulu.com/Guller/146.swf

POGODNEGO DNIA WALENTYNKOWEGO ULUBIONE!

Pewnego razu była sobie Miłość. Mieszkała w domu usłanym gwiazdami
i przyozdobionym promykami słońca. Nadszedł dzień w którym Miłość
zapragnęła piękniejszego mieszkania. Czyż nie dziwny pomysł jak na Miłość?
I uczyniła ziemię a na ziemi uformowała ciało i tchnęła w nie życie.
Żywą istotę którą stworzyła na swoje podobieństwo nazwała
człowiekiem.
W nim to we wnętrzu jego serca
Miłość zbudowała sobie
dom malutki, ale pełen życia niezaspokojony wciąż niespełniony tak
jak sama Miłość.
Tak oto Miłość zeszła do ludzkiego serca i wcisnęła się tam cała aby w nim zamieszkać tam – w samym środku.
Ale któregoś dnia człowiek zaczął zazdrościć Miłości.
Zapragnął
przywłaszczyć sobie dom w którym ona zamieszkała.
Chciał go mieć tylko
dla siebie i czerpać radość płynącą
z mieszkania Miłości.
Człowiek wyrzucił z serca Miłość
Zaczął więc napełniać swoje serce
wszystkimi bogactwami tego świata.
Ono jednak wciąż pozostawało puste.
Nawet wszystkie skarby ziemi nie wypełniły owej pustki.
Smutny człowiek
zdobywał w pocie czoła pożywienie. Wciąż był głodny a serce jego
pozostawało okrutnie puste.
Pewnego dnia człowiek postanowił podzielić się własnym sercem z innym
stworzeniem żyjącym na ziemi. Dowiedziała się o tym Miłość. Przyoblekła
się w ciało aby podbić serce człowieka. Lecz człowiek rozpoznał Miłość
i przybił ją do krzyża.
I dalej w pocie czoła trudził się
aby zdobyć pożywienie.
Wtedy miłość przybrała postać pokarmu. Przemieniła się w chleb
i pokornie czekała.
Kiedy zgłodniały człowiek go zjadł
Miłość powróciła do swego domu
do serca.
Odtąd serce człowieka jest pełne życia, bo życie – to Miłość.
===================
Nie kopiuje zdjec,bo naprawde nie wiem jak- nie wiem:)