(0)
Ognik szkarłatny na stanowiskach naturalnych występuje na południu Europy (Włochy), poprzez Krym, Kaukaz, aż do Azji Mniejszej. Jest gatunkiem bardzo zmiennym, w uprawie oprócz odmian z czystego gatunku ( "Kasan" , "Lalandei") spotyka się najczęściej mieszańce ognika szkarłatnego z gatunkami azjatyckimi ( "Orange Glow"). W Polsce gatunek bardzo popularny i od lat sadzony i uprawiany.
Ognik szkarłatny jest krzewem zwykle dorastającym do 2-3 metrów wysokości. Nie przycinany rośnie swobodnie, osiągając szerokość do 2 metrów. Jest silnie ciernisty. W młodości długopędy są szarawo owłosione, z licznymi cierniami bocznymi. Krótkopędy na końcu są także bardzo ostro zakończone.
Ognik jest krzewem półzimozielonym. Liście są wąskolancetowate, do 4-5 cm. długości. Po bokach są lekko karbowane lub piłkowane, na końcu tępo zakończone. Są ciemnozielone, skórzaste, z wierzchu błyszczące, zaś od spodu jaśniejsze, matowe, w młodości owłosione.
Budowa kwiatu jest charakterystyczna dla rodziny różowatych (Rosaceae). Kwiaty zebrane są w dość duże baldachy, pojedynczy kwiat ma 8 mm średnicy, jest biały. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Owoce pojawiają się od końca sierpnia i mogą utrzymać się na krzewie przez całą zimę, co wprowadza do ogrodu więcej koloru. Owoce zebrane są w baldachy lekko przewieszające się. Pojedynczy owoc jest kulisty, średnicy 6-7 mm. Do złudzenia przypomina jarzębinę. W zależności od odmiany przyjmują barwę od żółtej, przez pomarańczową, aż po jasno i ciemno czerwoną.
Ognik jest bardzo szeroko rozpowszechniony i chętnie uprawiany w krajach o cieplejszym klimacie niż Polska a zwłaszcza o łagodniejszych zimach. Właśnie mroźne i ostre zimy są najgroźniejsze dla krzewów rosnących u nas. Jeśli przemarzną należy jest przyciąć do żywej tkanki, na wiosnę zregenerują się i wypuszczą nowe pędy, regeneracja następuję jednak powoli. Dlatego ważne jest aby sadzić go w miejscach osłoniętych od wiatrów, zimą można także osłonić je matą słomianą. Starsze krzewy niezbyt dobrze znoszą przesadzanie. Dlatego sadzić należy osobniki młode, po wyjęciu z pojemnika najlepiej na miejsce stałe. Wymaga gleb dość żyznych, gliniastych lub piaszczysto-gliniastych, zasobnych w próchnicę. Dość dobrze czuje się w miastach i na skwerach osiedlowych, nie jest wymagający jeśli chodzi o wodę, wykazuje znaczną wytrzymałość na suszę. Preferuje stanowiska słoneczne i ciepłe
dodane na fotoforum:
