Jemiołuszki

Jemiołuszki zazwyczaj poruszają się w stadach. Ich lot na pierwszy rzut oka przypomina lot szpaka z którym może być mylona jednakże lecące jemiołuszki stale odzywają się głosem sirrrr nie do pomylenia z głosami innych ptaków.

Pochodzenie nazwy

Nazwa jemiołuszki pochodzi oczywiście od jemioły, czyli jednego z jej ulubionych przysmaków (obok jarzębiny). Warto jednak wiedzieć, że w naukowej nazwie tego gatunku – Bombycilla garrulus – jemioły nie znajdziemy. Greckie Bombukos oznacza jedwab, a łacińskie cilla – ogon. Silniej z językami antycznymi związani byli nasi przodkowie – drozd jedwabny ogon to jedno z dawnych określeń jemiołuszki, wymienianych przez Jana Sokołowskiego w jego znakomitej książce „Ptaki Ziem Polskich”. „Jedwabny ogon” to również dosłowne tłumaczenie nazwy niemieckiej. Patrząc na upierzenie naszej bohaterki faktycznie można odnieść wrażenie, że miękkością dorównuje szlachetnej wschodniej tkaninie.
Drugi człon naukowej nazwy – garrulus – pochodzi z mowy starożytnych Rzymian i znaczy tyle co „głośny, hałaśliwy”. Jest w tym wiele prawdy – jemiołuszka wydaje bardzo charakterystyczny dźwięk przypominający dzwonienie malutkich dzwoneczków, które jeszcze przed zobaczeniem samego ptaka informuje o jego obecności. Nazwę starającą się naśladować ten dźwięk nadali jemiołuszce Finowie – w ich języku nazywa się Tilhi (choć, prawdę mówiąc, ptaki odzywają się jednak nieco inaczej).