Dojrzewała miłość jesienią,
w barwie złota, ognia i rdzy.
Umierały drzewa nad ziemia,
pełne ciszy, smutku i mgły.

A myśmy gdzieś szli alejkami,
pod nogami plątał się liść,
by z młodzieńczymi marzeniami,
przepiękny sen na jawie śnić.

Niebo jak chusta granatowa,
nie może się doliczyć gwiazd.
Za jedną z nich pan Bóg się schował,
bo chciał w parku zobaczyć nas..

I przyglądał się naszym cieniom,
jak alejkami sobie szły,
i jak się w nas rodzi jesienią
miłość pełna ciszy i mgły.

- wiermal
˜”*°•.₪҉◘ ◘҉₪.•°*”˜ ˜”*°•.₪҉◘ ◘҉₪.•°*”˜
https://www.youtube.com/watch?v=ykOQGm3qM7g

dodane na fotoforum:

• Jesień
• W parku
• drzewa