Allan Edgar Poe: Song of Al Aaraaf

O, Duchu, co przebywasz
Hen, w niebie przepastnym.
Tam, gdzie groza wyzywa
Pięknem ogrom jasny,
Tam najdalej, najwyżej
Za niebieskim torem
Gwiazdy wstrzymanej w wirze
Przez Twoją zaporę,
Którą komety przeszły,
Gdyś je w dół postrącał
Z tronu potęg zamierzchłych,
By znojnie do końca
Niosły ogień (czerwony
Serc swych gwiezdnych ogień)
Z pośpiechem nieznużonym
I w męce wciąż srogiej…
I w męce wciąż srogiej…
Żyjesz – wiemy – w bezmiarze,
W Wieczności – czujemy,
Lecz jakiż duch ukaże
Cień Twych lic na ziemi?
Tu, gdzie dla małych istot
W blasku Chwały Twojej
Nieskończoność ma mglistą
Postać ich urojeń.
Bądź Wola Twoja, Boże,
Wśród burz, tam wysoko,
Strzec będzie gwiazd w przestworze
Twe palące oko.
Ja stąd myślą skrzydlatą
- Bo tylko myśl zdoła
Ulecieć ku Twym światom,
Zasiąść na Twych tronach -
Myślą przeto orędzie
Przesyłam do Ciebie,
Aż mglistość jego będzie
Światłem wiedzy w Niebie