przygnębienie....

Przygnębienie…jedyne co nam złego się przydarza. Ciągłą zagadka .co z nami się dzieje. Dlaczego nas to spotyka. A jednak. Wciąż powraca jak bumerang. Niektórzy nazywają je dołem. Ta sam sobie wykopałeś to się w nim pogrąż. Unicestwienie bytowstwa.
Najlepiej zamknąć się w swojej skorupie i czekać.. tylko na co.. jeśli nie będziesz mówił co się dzieje to skąd mają wiedzieć ,że potrzebujesz pomocy? Ale ty wiesz lepiej
znikomość uczuć. Plan rozwoju, brak litowania i mącenia w głowie. Po co pomnażać radość, jak można żyć w smutku i rozgoryczeniu. Po co żyć w szczęściu jak można żyć w przygnębieniu….
Masz racje izolacja przed światem jest wskazana. Nikt nic nie wie i cisza . nie ma niepotrzebnych żali, nikt ci nie marudzi , nikt ci nie może pomóc… bo ty wcale tego nie chcesz.
Chcesz pozostać w swoim stanie i rozpaczać nad swym unicestwieniem. Rozdrabniać na drobne myśli i analizować to co pozostało. Tak niewiele, ale ty z tego zrobisz całą analizę zdarzeń…przecież już nie odwrócisz tego co się stało. Czy nie możesz przejść dalej …jeden krok do przodu bez analizowania gdybania „ co by było gdyby” po co to komu…
Człowieku ja mówię ci żyj…próbuj naprawić ten stan, nie zamykaj się w sobie…są ludzie, którzy cię wysłuchają i może pomogą…
Patrz wyciągają do ciebie rękę…wyciągną cię z „dołka” byś się w nim nie zakopał.. tylko chciej wyjść ze swej skorupy. Schowaj swą dumę.. i bądź przez chwile małym człowiekiem, który potrzebuje innych by żyć i być szczęśliwym….