Radom - Kościół i klasztor oo. Bernardynów

Wzniesione poza murami miejskimi na przełomie XV i XVI w. w miejsce drewnianych. Fundatorem zabudowań był podczaszy koronny i starosta radomski Dominik z Kazanowa. W kościele i klasztorze bywało wielu słynnych Polaków, w tym: królowie, a także Kazimierz Pułaski, Tadeusz Kościuszko, książę Józef Poniatowski, Julian Ursyn Niemcewicz. W okresie poprzedzającym powstanie styczniowe klasztor był głównym ośrodkiem działalności narodowo-wyzwoleńczej w Radomiu. Za działalność patriotyczną bernardyni zostali ukarani przez władze carskie kasatą klasztoru. Zakonnicy powrócili do miasta dopiero w 1936 r. W latach 1911-12 miała miejsce rozbudowa kościoła według projektu Stefana Szyllera. Zespół kościelno-klasztorny bernardynów w Radomiu należy do najlepiej zachowanych średniowiecznych zespołów bernardyńskich w Polsce.
W kościele znajduje się wiele epitafiów z różnych epok. Do najcenniejszych należy wczesnobarokowe epitafium szlachcica Wszebora Tymińskiego herbu Nałęcz. W ołtarzu głównym gotycka grupa Pasji (Chrystus Ukrzyżowany, Matka Boska Bolesna i św. Jan Ewangelista) z warsztatu Wita Stwosza. Po bokach nawy znajdują się rokokowe ołtarze z XVIII w.