Henryków

Pierwsze zdanie po polsku znajduje się w opisie Brukalic. Autor precyzyjnie opisuje założenie wsi. Boguchwał, czeski rycerz służący na dworze Bolesława Wysokiego (zm. W 1201 r.), a więc jeszcze w XII w. dostał od księcia obszar ziemi „do 4 wołów” w miejscu obecnych Brukalic. Tenże Boguchwał pojął za żonę córkę jakiegoś kleryka, chłopkę grubą i niezdarną. (Nie powinno nas dziwić, że była to córka kleryka, bo celibat księży wprowadzono w Polsce dopiero w XIII w.). Ponieważ młyny wodne były w tamtych okolicach bardzo rzadkie, to żona Boguchwała musiała pracowicie mielić ziarno na żarnach ręcznych. Takie obrotowe żarno wydaje w trakcie pracy charakterystyczny chrobot, zwany bruczeniem. Litując się nad swoją ukochaną żoną Boguchwał sam się zaoferował do mielenia mąki mówiąc „day ut ia pobrusa a ti poziwai”. Co widząc mieszkańcy wsi nazwali go „Boguchwał Brukał”, a jego potomstwo Brukalice.
Zdanie to tłumaczyć można: „Daj, ja teraz pomielę, a ty odpocznij”, ale ze znaczenia słowa „poziwai” można tłumaczyć „spożyj sobie”, „zjedz sobie”. Ma to nieco humorystyczne brzmienie w zwrocie do grubej żony.