Amfiteatr Flawiuszów, inaczej Koloseum, to jedno ze szczytowych osiągnięć rzymskiej architektury, które powstało w okresie panowania dynastii Flawiuszów w latach 75-82 n. e. Jego budowa wynikała z przyczyn politycznych – zainicjował ją cesarz Wespazjan, który doszedł do władzy, wywołując pucz wojskowy. Ta rekreacyjna i widowiskowa budowla miała umożliwić mu zdobycie przychylności ludu rzymskiego oraz utrwalić panowanie uzurpatora. Koloseum było zamierzeniem na wielką skalę, o czym świadczą jego olbrzymie rozmiary, wszechstronne przeznaczenie i zakres oddziaływania. Budowlę skonstruowano na planie elipsy o długości 188 m i obwodzie ok. 520 m oraz nadano jej 48, 5 m wysokości. Przeznaczono ją na walki gladiatorów, polowania na dzikie zwierzęta oraz bitwy morskie, tzw. naumachie. Mieściło się w niej ok. 50 tysięcy widzów. A według iluminacji „Chronografia z 354 roku n. e.” mogło się w niej znaleźć nawet 87 tysięcy oglądających.