milych chwil...

Mój kraj
/Krzysztof Daukszewicz/
Zbyt często mnie pytają ludzie, co śpiewam im i gram,
Jaki naprawdę jest mój kraj, ja nie wiem, nie wiem sam,
Bo co odpowiedzieć, przy tych gramach stu,
Gdy z wódką się miesza, tylko gorycz słów.

Nie pan i nie ułan, inny mam dziś fart.
Tu Pewex wytworny, tu obskurny bar
I szare ulice tam, gdzie miał być raj
I gruszki na wierzbach, i to jest mój kraj.

Tu jedni maja grosz powszedni, a drudzy pełny miech.
Tu mądrych orzą, głupich sieja, a trzecim z tego śmiech.
Pijaczki, prostaczki maja wszystko gdzieś,
A ci co przegrali, piją by się wznieść.

Tu wielki złodziej ex-dobrodziej spokojnie może tyć.
I są uczciwi, żywi choć tak ciężko jest im żyć.
Tu dziwki, jak śliwki, że tylko płacić i rwać.
I panny pokrzywki, że aż strach z nimi spać.

Tu święte krowy jeżdżą w nowych Mercedesach Benz.
Tramwaje maja ci co wstają do pracy piąta pięć.
I szaletów smród, czy grudzień to czy maj
I zapach maciejki, i to jest mój kraj.

Mężczyźni godnie noszą spodnie, bo na to ich jeszcze stać.
Ci maja gorzej co w honorze postanowili trwać.
Kobiety, niestety - praca, dom i sklep,
By trochę wędzonek dzieciom dać na chleb.

Poetom bywa czasem dobrze, choć częściej bywa źle,
Wiec jaki jest ja nie wiem sam po prosu myślę, że
Dla uczciwych to piekło, dla cwaniaków raj,
Dla głupich głupota, dla mnie to mój kraj.